Eerste goal voor Sokolo!

Het is weer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, dus ik vond het wel weer tijd worden. Dat ik niks heb geschreven betekent niet dat het een saaie week was. Zeker niet zelfs. Om te beginnen. Zaterdag, de dag na mijn verjaardag, kreeg ik nog een cadeau van een speler die ik training geef. In de verpakking zat een mok met nog een briefje waarop stond: Happy Birthday Coach Simon. We love you. From Hakizitanaana’s family. Heel erg aardig! Ik kende alleen de jongen in het team dat ik train, dus leek het me ook wel leuk om de rest van de familie te ontmoeten. De volgende maandag ben ik met coach Alex naar zijn huis toe gelopen. Ondertussen kwamen we natuurlijk de huizen van andere spelers tegen, waar we ook gedag moesten zeggen. Zo ook bij een jongen in het oudere team. Hij heeft namelijk een studie, waar hij zijn eigen muziek maakt. Tegen mijn verwachting in zag de studio er heel erg luxe uit. Een enorm contrast met hoe het huisje van de buitenkant eruit ziet. Hij heeft ook nog wat muziek van hem laten horen. Na alle huisjes te zijn afgegaan gingen we naar het huis van Robin, die het cadeau had gegeven. Ik heb het over van alles en nog wat gehad met zijn vader. Wat ik bijvoorbeeld niet wist was dat ze uit Congo waren gevlucht. Hij legde me uit dat ze door rebellen in het oosten van Congo zijn gevlucht naar Oeganda toe. Dat nam een hoop problemen met zich mee. Ze zijn namelijk beide hoog opgeleid. Zijn vrouw was in Congo advocaat en hij werkte in de logistiek. Hier in Oeganda konden ze alleen geen baan vinden, omdat de papieren hier niet geldig zijn. Hij is nu dominee van een kerk. Dat levert niet heel veel geld op en dat was ook wel te zien. Ze hebben namelijk 8 kinderen en wonen in een huisje van zo’n 20 vierkante meter. Dan moet je ook creatief kunnen zijn. Aan beide kanten van het huis hebben ze drie bedden op elkaar gestapeld. De jongste twee kinderen slapen bij elkaar in bed en daarboven slapen de oudere kinderen alleen. Wel leek het op een erg gezellige familie, dus dat maakt het denk ik een stukje beter. Tijdens het gesprek kwam ik er trouwens ook nog achter dat twee broers van Robin ook bij Sokolo spelen. Kon eigenlijk niet anders, omdat dat voor bijna iedereen geldt. Wekelijks kom ik weer achter jongens die broer van elkaar zijn. Eventjes terug naar zaterdag. Ik heb die dag mijn tweede wedstrijd gespeeld voor Sokolo. Iets dichterbij dan vorige keer, maar ook op een wat minder veld. Deze keer lagen er midden in het veld hopen met bakstenen, was het de helft van een normale veld, ging het een beetje op en neer en om niet te vergeten liepen er ook geiten, kippen en kinderen door het veld heen. Heel gezellig! Ook Denis, uit Nederland, kon zijn ogen niet geloven. Het leuke was dat het veld heel dichtbij ons veld was, waardoor veel Sokolo spelers kwamen kijken. We hebben de wedstrijd uiteindelijk onnodig met 2-2 gelijkgespeeld, maar ik heb wel mijn eerste goal voor Sokolo gescoord! Na een onderschepping schoot ik de bal met een puntertje langs de keeper. Ondertussen spelen we ook gewoon de Sokolo Junior League elke week. En ik moet zeggen, het gaat met de week beter. Waar we de eerste weken de hele dag heen en weer aan het rennen waren om dingen op te lossen kunnen we nu steeds meer rustig achterover zitten om naar een leuke wedstrijd te kijken. Dat is ook wel eens lekker. Het enige probleempje wat we hebben is dat nog geen team betaald heeft voor het toernooi, waardoor wij de scheidsrechters en coaches niet kunnen vergoeden. Hopelijk kunnen we dat wel snel oplossen. Inmiddels begint dus ook in Oeganda kerst steeds dichterbij te komen. Onze kerk organiseert de week voor kerst een kerstmusical. Vanuit het hele land komen mensen naar Kampala toe om de show te kunnen bekijken. We hadden in eerste instantie geen tickets, maar via via kwamen we toch aan een paar kaartjes. We kwamen in de rij er achter dat het ongeldige kaartjes waren, maar ze zeiden dat als we zouden wachten we ook wel zonder kaartje naar binnen konden komen. De kaartjes kostten namelijk sowieso niks. Na 3 uur wachten konden we gelukkig wel naar binnen. Echt te gek! En het wachten was het zeker waard. Het was een geweldige voorstelling over de geboorte van Jezus. Aan het einde kwam er ook nog het kinderkoor van de Watoto kerk. Al die kinderen zijn opgegroeid in een Watoto dorp, omdat hun ouders niet voor hun konden zorgen. Door Oeganda heen zijn er meerdere van dat soort Watoto dorpen, waar deze kinderen opgroeien. Erg bijzonder! Nu komen de kerstdagen eraan. Als het goed is hebben we zondag een kerstfeest met Sokolo en gaan we met de vrijwilligers op maandag ook eten bij Raymond, dus dat wordt leuk.

Mijn achttiende verjaardag!!

Vandaag ben ik 18 jaar geworden! Een bijzondere leeftijd op een bijzondere plek. Dat maakt mijn verjaardag natuurlijk erg anders dan normaal. Gelukkig heb ik hier ook genoeg mensen om een leuke verjaardag mee te vieren en kan ik online ook mijn verjaardag in Nederland vieren. Om twaalf uur Oegandese tijd hebben we dat ook gedaan. Mijn ouders en zusjes belden me namelijk op om me met slingers en feesthoedjes te feliciteren! Na een kort nachtje slaap kwamen ook 5 vrijwilligers mijn kamer binnenstormen om voor me te zingen. Ook hadden ze een ontbijtje voor me gemaakt met de twee kaarsjes erop, die 18 spelden. Echt geweldig! Maar dit was niet eens alles. Ze hadden ook nog een paar cadeautjes voor me gekocht. En hoe kan het ook anders, het waren twee biertjes en een bieropener! Na een lekker ontbijtje op te hebben ben ik naar mijn project gegaan. Ik had al een beetje meegekregen dat ze iets hadden voorbereid, maar wat en wanneer, daar had ik geen idee van. Het begon als een hele gewone dag. Eigenlijk was het verdacht stil over mijn verjaardag. Ik had voor de rest een wat meer ontspannen training gegeven, omdat ze de Sokolo Junior League hadden gespeeld. We deden drie op een rij, voetvolley en sloten af met een wedstrijdje tussen de Onder 14 en de Onder 12. De Onder 14, die met een man minder speelden, wisten vrij zeker dat ze gingen winnen. Daarom wouden zij heel graag als straf dat het team dat verliest moest opruimen. De spelers van de onder 14 zijn allemaal een paar koppen groter, dus dat ze zouden winnen leek ook wel heel waarschijnlijk. Tegen alle verwachtingen won echter de Onder 12. Heel grappig, aangezien de Onder 14 nu de spullen moesten opruimen door hun eigen regel. Na de training waren de jongens eigenlijk gelijk weg. Bij een school dichtbij gaven ze namelijk eten weg. Ik was ook wel benieuwd wat daar te vinden was, dus ben ik met iemand anders daarnaartoe gegaan. En ja hoor, alle kinderen van Sokolo waren daar te vinden. In totaal waren er ongeveer 400 kinderen, een enorme chaos dus. Zeker als er ook nog een ‘’Mzungu`` komt kijken. Er werd koeienvlees kleingesneden en even later werden er nog een paar geiten geslacht. Daar was ik alleen niet bij, omdat ik toen aan het poolen was, iets wat hier heel veel wordt gedaan. Even later ben ik met Kevin, de jongen waarmee ik daar naartoe ging, naar zijn huis geweest. Een huis is het alleen niet echt, het is namelijk zo’n drie bij drie meter, waar ze met zijn vijven wonen. Onderweg wees hij alle huizen aan waar de andere jongens wonen. Iedereen woont namelijk heel dicht bij elkaar.. Heel tof! En anders dan in Nederland, waar je niet met zoveel kinderen op elkaar woont. Dat maakt het een hechte gemeenschap. Inmiddels was het wel al tijd om de ouder jongens training te geven. Halverwege de training waren Raymond en Denis ook teruggekomen van een toernooi voor de meiden. Toen hij er was vroegen de jongens of ze een drinkpauze mochten hebben. Dat vond ik een beetje vreemd, omdat wanneer ik normaal zeg dat we een drinkpauze inlassen ze nooit water meehebben. Maar goed, misschien hadden ze nu wel water. Even later kreeg ik het wel door. Toen ik namelijk tijdens de drinkpauze met Raymond aan het praten was keek ik achter me en renden de jongens met nog zo’n 50 kinderen naar me toe. Het schoot me opeens binnen dat het een traditie is in Oeganda dat je water over je heen krijgt als je jarig bent. En dat heb ik geweten! Een paar minuten lang heb ik niet alleen water, maar ook modder over me heen gekregen. Na het wat rustiger werd moest ik nog speechen, werd er voor me gezongen en zelfs gerapt. Dit was alleen niet het enige. Raymond kwam ook nog met een grote taart aanzetten. Deze taart hebben we samen met alle spelers tegelijk gesneden. Dit is ook een traditie in Oeganda! Alle kinderen, spelers en coaches hebben naast de taart ook nog kunnen genieten van de pannenkoeken die ik gister had gebakken. De jongens vonden het alleen nog niet genoeg. Nadat iedereen gegeten had kwamen ze namelijk nog met meel aanzetten. Aan het begin ben ik gaan rennen, maar uiteindelijk moest ik me overgeven. Een zak meel werd over me heen gestrooid en ik werd zelfs door de modder getrokken. Van top tot teen zat ik onder de modder, dus om me te wassen heb ik nog een paar bakken water over me heen gekregen. Inmiddels begon het ook donker te worden, dus ging ik alweer naar huis om me op te frissen voor de pizzeria waar we met de vrijwilligers en de begeleiders naartoe gingen. Daar hebben we heerlijk gegeten, heb ik nog een kaartje en een bioscoopbon van Lennie en Isaac, de begeleiders gekregen en hadden de vrijwilligers zelfs nog een taartje met mijn naam erop geregeld terwijl er feestmuziek werd gedraaid. Aan het einde van de dag zouden we nog een film gaan kijken, maar iedereen was erg moe, dus zijn we gelijk gaan slapen en heb ik deze fantastische dag kunnen herbeleven. Één ding weet ik namelijk zeker, zo’n verjaardag had ik nooit beter kunnen wensen.

De Sokolo Junior League

De Sokolo Junior league! Deze dagen gingen we van start. Om eerst even samen te vatten, met Raymond heb ik een competitie georganiseerd voor de leeftijdsklasse onder 9, 12 en 14. Elke woensdag en donderdag in de vakantie spelen de teams meerdere wedstrijden. Al een tijdje geleden ben ik begonnen met het maken van het programma, de regels en nog wat andere dingen. Ook hebben we een week geleden een meeting gehad met de zes scheidsrechters(spelers van het oudere team dat ik train) over de regels. Voor een kleine bijdrage gaan ze de hele dag fluiten. Ook hadden we zondag een meeting, waar ik overigens zelf niet bij was, met alle coaches die zouden meedoen met de league. Per leeftijdscategorie kwamen alleen 3 coaches niet opdagen, dus het programma dat ik had gemaakt kon ik al gelijk wel in de prullenbak gooien. Maar goed, dat hoort er hier ook bij. Woensdag was dan de eerste dag van de competitie. Vandaag zouden de Onder 9 en Onder 12 spelen. Om half 8 waren we al op het veld om de lijnen van de drie velden te trekken, posters op te hangen, goals op te zetten en het programma op te schrijven. Deze week kwam ook Coach Denis langs vanuit Nederland. Dinsdag hadden we hem al verrast door met alle kinderen het veld te bestormen en nu helpt hij dus ook met de Sokolo Junior League. Raymond heeft Denis drie jaar geleden via Facebook ontmoet. In die tijd hielden ze steeds contact. Denis heeft hun in die tijd met een hoop geholpen. Zo komen de shirtjes van zijn voetbalclub vandaan. Nu is hij na drie jaar naar Oeganda gekomen om het ook in het echt mee te maken. Erg leuk! Dat Nederlandse is namelijk ook wel lekker om te hebben. Nu kan je gewoon in het Nederlands praten over voetbal. Ook ben ik al helemaal gewend aan het Oegandese tempo, maar hij dus niet. In de ochtend zouden alle teams namelijk om 9 uur aanwezig zijn, echter begon het te regenen, wat in Oeganda betekent dat alles stopt. De meeste teams kwamen dus pas om 12 uur aankakken. Ik weet dat inmiddels al wel, maar Denis overduidelijk nog niet. De regen zorgde er ook voor dat het veld steeds meer op een zwembad begon te lijken. Leuke potjes in vooruitzicht! Gelukkig waren om 12 uur dus wel alle trainers. Eerst moesten we nog iets doen voor de leeftijd van de spelers, ets wat ik tijdens het organiseren helemaal niet aan heb gedacht. In Nederland is je leeftijd, naam en team namelijk allemaal geregistreerd, maar hier niks. Alle trainers nemen dus oudere spelers mee. Om te voorkomen dat verschillende leeftijden tegen elkaar spelen moesten eerst de oudere spelers er uit gehaald worden. Dan zou je je misschien afvragen, hoe gaat dat dan. Nou alle kinderen moesten op één lijn gaan staan en Raymond pikte dan spelers eruit die te groot waren of ouder leken. Echt bizar! Maar wel het enige wat je er tegen kan doen. Ook wordt er daarna een foto gemaakt met de spelers, zodat we volgende keer weten wie in het team zaten. De spelers die eruit zijn gepikt kunnen helaas niet deelnemen, of spelen met een oudere categorie mee. Na de contracten te hebben laten ondertekend, het programma gemaakt te hebben en te hebben gepraat met ontevreden coaches konden we eindelijk beginnen. Helaas een beetje uitgelopen, maar het is niet anders. Het is echt heel erg vet om nu ook te zien hoe de organisatie werkelijkheid wordt. Op drie verschillende velden word namelijk hard gevoetbald, terwijl er ook veel publiek aan de zijkant zit. Zoals ik had verteld had het hard geregend en was het inmiddels een modderpoel geworden. Dat verbeterde het voetbal niet, maar het zag er wel leuk uit. Aan het einde van de wedstrijd zaten de spelers ook helemaal onder de modder. Veel wedstrijden heb ik helaas niet gezien, want het liep nog niet helemaal op rolletjes. Gelukkig heb ik wel de wedstrijden van de twee teams van onder 12 gezien, die ik zelf train. Zij hebben drie wedstrijden gewonnen en één gelijk gespeeld. De onder 9 van Sokolo heeft zelfs beide wedstrijden gewonnen. Het leuke is dat ik de kinderen steeds beter begin te leren kennen en zij mij ook, waardoor ik de dag door met hun ook een beetje kan geinen. De rest van de dag is het naar omstandigheden goed gegaan. Volgende week zal het wel een stuk soepeler gaan, omdat we dan alle teams en spelers weten, waardoor we een goed programma kunnen maken.

De volgende dag hadden we de competitie van de onder 14. Ik had de verwachting dat het wel iets minder chaotisch zou lopen, echter bleek het wel iets anders te lopen. Tijdens het selecteren voor de spelers die onder 14 waren bleef namelijk nog geen kwart van de spelers over. Dit zou betekenen dat we een toernooi hadden met twee teams. Op dat moment lachte Denis ik het een beetje weg, omdat het echt te gek voor woorden is, maar eigenlijk is het wel een beetje triest. De coaches zorgen er namelijk voor dat bijna driekwart van de spelers niet kunnen spelen en we dus geen toernooi hebben. Raymond wou eigenlijk het hele toernooi afblazen, maar dat vond ik iets minder. Uiteindelijk hebben we ervoor gezorgd dat ieder team twee oudere spelers kan gebruiken, hierdoor hadden we genoeg teams voor een toernooi. Gelukkig had ik me hier na gister al op voorbereid, dus had ik een app gedownload om op het laatste moment een programma te kunnen maken. Hierdoor konden we wel vrij snel de competitie beginnen. Toen het eenmaal begonnen was ging het wel een stuk soepeler gister en heb ik een aantal goede wedstrijden gekeken. Sokolo heeft één wedstrijd gewonnen en ééntje gelijk gespeeld. Deze wedstrijden heb ik met Denis nog gecoacht. Na het toernooi hebben we nog met de scheidsrechters, coaches en fotograaf wat gegeten en de dag doorgesproken. Samengevat, een chaotische, maar een geslaagde dag. Om half zes ging ik weer met de boda boda naar huis om pannenkoeken te bakken. Morgen ben ik namelijk jarig en daarom wou ik graag gaan trakteren voor alle kinderen en coaches van Sokolo. Daar ben ik de rest van de avond wel zoet mee geweest.

Oja, de afgelopen week heb ik nog een hoop andere dingen gedaan. Wellicht schrijf ik daar binnenkort nog een blog over.

Onvergetelijke dagen!

Edgars Youth Program is een voetbalprogramma opgezet door Edgar. Hij was vroeger profvoetballer en aanvoerder van het nationale elftal van Oeganda. Nu probeert hij dus met Edgars zoveel mogelijk kinderen training geven. Donderdagochtend wou hij met alle voetbaltrainers een meeting houden over hoe we alle spelers tevreden kunnen houden. Ik had hem nog niet eerder ontmoet, maar ik zag gelijk dat het een hele vriendelijke man was. Iets minder was dat hij bijna vier uur lang heeft gepraat. Ik wist al dat de meetings in Oeganda lang konden duren, maar dit had ik niet verwacht. In Nederland zou je namelijk met hetzelfde effect in een kwartier klaar zijn, maar hier lijkt het nodig om alles vijf keer te herhalen. Naja, na de meeting hadden we nog wel een programma voor voetbaltraining. De volgende dag zouden we om 8 uur opgehaald worden door de chaffeur. We gaan namelijk naar Sipi Falls. Een gebied in het Oosten van Oeganda waar verschillende watervallen zijn. 8 uur is het uiteindelijk niet geworden. Door een miscommunicatie waren ze er namelijk pas om 11 uur. Erg Oegandees! Uiteindelijk konden we wel weg wat al heel wat was. Helaas stonden we wel nog een paar uur vast in Kampala. Dat is opzich wel vanzelfsprekend, want als je overdag met de auto gaat sta je altijd vast. Na een rit van zo'n zeven uur kwamen we aan bij ons huisje. Een prachtige plek boven op een berg met uitzicht op de watervallen. Ook kon je heel ver kijken, omdat het gebergte uit het niets begint en het voor de rest helemaal plat is. De volgende ochtend stond ons een lange dag voor de boeg. Na een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en fruit begonnen we aan onze hike. In totaal zijn er drie watervallen waar we allemaal langs gingen. Langs verschillende kleine paadjes kwamen we bij de eerste waterval aan. Het kabaal komt steeds dichterbij als je ernaartoe loopt. Als je er eenmaal bent wordt je ook gelijk drijfnat. Na wat foto's te hebben genomen gingen we naar boven waar een heel klein watervalletje was. Daar maakte ik natuurlijk gebruik van om onder te douchen. Al heb ik er niet heel lang onder gestaan, omdat het toch wel heel koud was. Op diezelfde plek stonden ook een paar jongens die een kameleon vast hielden. Voor een euro mochten we hem vasthouden. Met zijn klauwen zet die zich vast in je hand, terwijl hij met zijn ogen alle kanten tegelijk bekijkt. Erg grappig beestje! Tien minuten verder kwamen we bij een stukje waarvan je van een rots af kon springen in het water. De kinderen van de buurt vonden het allemaal erg interessant. Met zijn drieën zijn we dus van de rots afgesprongen, wat nog wel een dingetje was omdat het erg glad was. Na weer opgedroogd te zijn gingen we naar de tweede waterval. Deze was een stuk krachtiger, dus toen we wat dichterbij kwamen spoot al het water recht op ons af. Ook hier was het uitzicht weer bijzonder mooi, zoals eigenlijk het hele weekend. Met drijfnatte kleren liepen we weer langs de huisjes, koeien, geiten, kippen en natuurlijk veel kinderen. Na een uurtje lopen kwamen we aan bij de laatste waterval van de drie. Alleen deze gingen we op een wat andere manier bekijken. We gingen namelijk abseilen! De meiden die twee weken eerder waren gegaan hadden ons al verteld dat we dat moesten doen, dus dan gaan we ook. Het vette was dat het zo'n 110 meter hoog was en maar 10 meter van de waterval af. Voor mij waren in dit geval de hoogtes niet zo een ding, maar meer dat het in Afrika is en het dan nooit helemaal weet. Al leek het natuurlijk wel erg veilig. Eerst ging Kees Jan en daarna gingen Stefan en ik tegelijkertijd. Je moest natuurlijk helemaal naar achter leunen, wat erg tegen je natuur in gaan. De eerst twintig meter liepen we tegen de rotsen aan naar beneden en de rest hingen we gewoon echt in de lucht. Bij de rotsen heb ik ook nog kunnen swingen door je hard af te zetten van de rots. Soms kwam ik wel zo'n 4 a 5 meter van de rots af, terwijl je ook naast de waterval hangt. Aan het einde probeerden er ook nog een paar ons te vertellen dat we op zijn kop moesten hangen. Toen ik het begreep heb ik dat ook nog gedaan, heel vet. Al voelde het teugje iets minder betrouwbaar, omdat die dan niet meer zit zoals die hoort. Wat we naar beneden hebben geabseild moesten we natuurlijk ook weer naarboven. Dit was ook nog een behoorlijke klim, al leek het voor de Oegandese helemaal niks. Het was echt een onvergetelijke ervaring, zeker omdat het op deze plek was. Voor mijn gevoel leek het inmiddels al wel 5 uur, omdat we al zoveel hadden meegemaakt, maar het was nog maar half 2. Dus toen we een goede lunch naar binnen hadden gewerkt gingen we nog naar een bar toe om de voetbalwedstrijd Manchester city tegen Liverpool te kijken. Al leek het niet echt op een bar zoals je die in Nederland zou voorstellen. Het was namelijk een een hele donkere krot in een steegje, waarvan als je het niet weet je het niet kan vinden. Wel was het aardig vol. Super grappig. De wedstrijd is geëindigd in 1-1 met een late goal voor Liverpool, dat voor veel mensen een opluchting was. Na de voetbalwedstrijd gingen we door naar een uitzichtpunt voor de zonsondergang. Hier kon je eigenlijk vanaf alle kanten het land zien. Super mooi! Ook waren er veel kinderen aan het spelen. Dat zorgde nog wel voor een benauwde situatie. Ze waren namelijk met een flesje aan het voetballen, maar die werd over de rots heen geschopt. Toch wouden de kinderen het flesje terug, dus klommen ze een stukje naar beneden op de rand van de afgrond om het flesje op te halen. Na een paar goeie plaatjes te hebben geschoten en de zon onder was gingen we na een lange dag weer terug naar ons huisje om avond te eten en te gaan slapen. Maar dat bleek toch heel anders te gaan. Het avondeten was nog niet klaar, dus zaten we nog even op de bank te wachten. De gids van ons zat naast me en die zij dat tegenover een hele bekende hardloper zat. Dus ik opzoeken. En ja hoor, tegenover ons zat de regerend Olympisch kampioen op de 10000 meter. Ook is hij een wereldrecordhouder op de 5km en 10km. Kortom, de bekendste sporter van Oeganda. Ik had al een keer gehoord dat hij en een paar andere hardlopers uit deze regio komen, maar dat hij dan nu tegenover ons zit is wel heel erg toevallig. Alleen het wordt nog gekker. Hij zat namelijk met nog een hoop bekenden van hem en een van hen was jarig. Ze gingen haar verjaardag dus hier vieren, alleen zaten wij daar dus midden in. Gelukkig is dat voor hun geen probleem, want hij vroeg gelijk of wij het mee wouden vieren. Dat wouden we wel natuurlijk! Eerst deed iedereen een voorstelrondje. Ik weet niet of dat voor ons was, maar dat zou best kunnen. Daarna gingen we een spelletje doen met een propje. We moesten namelijk het propje doorgeven en wanneer het propje in je handen is wanneer de muziek stopt dan moet je dansen. Daarna gingen we met zijn allen een soort typische Oegandese dans doen. Dan is het toch wel heel erg grappig om een regerend Olympisch kampioen te zien dansen in een hele simpele verjaardag waar je zelf ook aan deelneemt. Eigenlijk te bizar. Na een stukje taart te hebben gegeten, die overigens erg lekker was, ben ik toch maar eens gaan praten met hem. Gelijk was te zien dat hij een hele gewone man was. Hij vroeg wat door op wat ik had verteld tijdens het voorstel rondje en dat vond hij kennelijk zo interessant dat hij mijn telefoonnummer wou. Toen hij dat vroeg was ik wel wat verbaasd. Zelfs later op de avond nodigde hij ons uit om de volgende ochtend naar zijn trainingscentrum te gaan. Eigenlijk hadden we al wat op de planning, maar zo'n kans kan je natuurlijk niet laten gaan. In de avond besefte we ook eigenlijk pas hoeveel we hadden meegemaakt in maar één dag. Dat merkte ik ook wel, dus ben ik maar vroeg gaan slapen. Zeker met het programma van de volgende dag in mijn achterhoofd. In de ochtend hadden we namelijk afgesproken met Joshua. Om half 10 zouden we bij zijn trainingscentrum meeten. Na een ritje van een half uur hoger de bergen in was er alleen nog niemand te bekennen, dus reden we een stukje terug naar zijn huis, een grote villa. Daar was hij gelukkig wel. Hij zei namelijk dat hij de tijd was vergeten. Met twee auto's gingen we weer omhoog naar zijn baan toe waar hij traint. Daar hebben we een rondje over de baan gelopen en hebben we veel kunnen vragen. Een paar feitjes. Hij zit bij het Nederlandse team nn en heeft ook een Nederlandse trainer, volgende week gaat hij zijn eerste marathon in Valencia lopen, hij is eerste op de 10km geranked van de wereld en hij heeft al vier keer de zevenheuvelenloop van Nijmegen gewonnen. Ook was hij geïnteresseerd in wat wij deden en de Nederlandse atleten die we hebben. Hierna hebben we afscheid genomen en kwamen we na ruim zes uur weer aan in Kampala! Wat een dagen waren dit!

Buiten werk om

Naast het werken aan het project heb ik deze week ook nog een hoop andere dingen gedaan. Om te beginnen op woensdag. De familie van een van de vrijwilligers, Martine, kwam deze week langs. Op het project hadden ze voor deze gelegenheid een ceremonie voorbereid voor Martine en haar zus. Zij zijn namelijk een tweeling en dat is in Oeganda heel erg bijzonder. Meestal wordt dezelfde dag van de geboorte vaak nog een ceremonie gedaan. Het was erg leuk om mee te maken, maar ook wel apart. Het duurde in totaal een half uur, waarin we onder andere een soort cultutele dans moesten doen. Leuk voor een keer, maar hoeft niet vaker.

Vrijdag ging ik na het werk bij Sokolo met drie andere vrijwilligers naar Hillsong. Heel erg vet! Ik weet er niet heel veel vanaf, maar volgens mij is Hillsong een christelijke organisatie met kerken en bands over de hele wereld. In Kampala kwam deze keer Hillsong London Worship. Iets heel typisch Oegandees: Wij hadden al een beetje verwacht dat het niet om het aangegeven 5 uur zou beginnen, dus waren we, ook mede door het verkeer, om half zes bij het concert. Er waren alleen nog helemaal niet veel mensen en degene die er waren stonden nog te wachten bij de ingang. Na ongeveer een half uurtje te hebben gewacht kregen we pas door waarom iedereen moest wachten. De stekker zat namelijk niet in het detectiepoortje, dus nadat ze een stekker hadden gevonden konden we naar binnen. Voordat Hillsong optrad kwamen eerst nog een paar Oegandese artiesten, waar wij niet heel veel van verstonden. Om 9 uur dan toch hillsong, wat echt geweldig was!

Op zaterdag dachten we even wat rustiger aan te doen. De meiden hadden bedacht om naar een kerstmarkt te gaan, alleen vonden ik en twee andere jongens het al vrij snel wel goed geweest. Wij zijn toen naar een resort gegaan, wat een hele goeie zet bleek. Voor een tientje kon je namelijk naar het zwembad, de gym, sauna en stoomcabine. Erg lekker!

Groeien met Sokolo

Het Sokolo Project bestaat nog maar vier jaar, waaronder 2 jaar met corona. Wat betekent dat het project nog niet heel groot is. Ze hebben een heel erg klein clubhuis en een veld dat ze gebruiken, maar niet van hun is. Alle spullen die ze gebruiken, zoals voetballen, goals, hoedjes en hesjes zijn gegeven van de sponsoren. Wat dat betreft is er dus nog een hoop te doen. Zeker met het plan om een Computer Hub te beginnen, waarvoor een groter huis gehuurd moet worden en allerlei andere spullen gekocht moeten worden is het handig om ook inkomsten te hebben. Het idee is daarom om voetbaltraining te geven aan scholen. Een week geleden had ik al een brief geschreven en uitgeprint om aan scholen te geven. Tot nu toe hadden we alleen nog niet de tijd gehad om ze af te geven, omdat Raymond deze wek ziek was. Vrijdag gingen we uiteindelijk wel langs de verschillende scholen in de wijk om de brief te geven aan de directeur. Voordat we dat gingen doen had ik eerst nog afgesproken met de broer van Raymond. Hij is namelijk erg goed in alles wat met een computer te maken heeft. Zo ontwerpt en edit hij ook alle foto's voor de sociale media. Nu heb ik met een deel van het opgehaalde geld de website voor drie jaar vergoed en hij wou graag meehelpen om de website te ontwerpen. Bij een internet café waar, zoals vaak in Oeganda, geen elektriciteit was hebben we met zijn tweeën plannen gemaakt over hoe de website eruit moet komen te zien. Na alles besproken te hebben gingen Raymond, Alex(speler) en ik op pad om langs de scholen te gaan. De eerste school waar we naartoe gingen was een school van de overheid. Meestal zijn deze scholen een stuk minder goed dan de andere scholen, maar daarentegen hoeven de ouders maar een heel klein bedrag te betalen. Toch is dit voor veel ouders nog te veel, zo wouden we ook een paar kinderen van de academie bezoeken, alleen die waren er vandaag niet omdat ze niet betaald hadden. De directrice was wel gelijk heel erg enthousiast over ons idee. Ook de zes andere scholen waren allemaal erg enthousiast, wat ik niet had verwacht. Als je zoiets namelijk in Nederland zou proberen zou het een stuk lastiger worden om zo'n programma op een school neer te zetten, maar hier waren de directeuren na het lezen van de brief gelijk enthousiast en vroegen ze gelijk hoe we dat dan zouden gaan regelen. Het leuke was ook dat ik zo op verschillende scholen een impressie kon krijgen van hoe het er aan toe gaat. Natuurlijk keken veel kinderen ook erg bewonderd, omdat ze waarschijnlijk nog nooit een ''Mzungu`` op hun school hadden gezien. In totaal gaan we langs zo'n 15 scholen, dus de kans dat we volgend jaar na de grote vakantie een voetbalprogramma hebben voor scholen is erg groot. Naast de website en het school programma zijn we nu ook met nog andere dingen bezig. Zo begint over een paar weken de Sokolo Junior league die ik heb georganiseerd. Elke Woensdag en Donderdag spelen dan de verschillende teams voor de onder 9, 12 en 14 wedstrijden op ons veld. Dat is nog een hele organisatie, omdat er elke dag 30 wedstrijden worden gespeeld en meer dan 200 kinderen komen. Voor de competitie zijn we deze week ook bezig geweest om het veld egaal te maken. Op woensdag, donderdag en vrijdag nam iedereen gereedschap mee en zijn we met scheppen al het grond weg gaan halen. Iets anders dan voetbal, maar alsnog wel een soort van training! Ook ben ik nu een programma aan het maken voor de Computer Hub die Raymond wil gaan opzetten. Een hoop te doen dus de laatste tijd!

Zware voetbaltraining

Deze week was een hectische week waar ik een hoop heb gedaan, maar ook al veel ben vergeten. Dit is een beetje een samenvatting. Maandag trainde ik mee met het senioren team van Edgars Youth Program, het project waar ik training geef. Het team speelt een nationale competitie op het derde niveau van Oeganda. De training was alleen al om half 8 in de ochtend aan de andere kant van Kampala. Gelijk merkte ik al dat ik helemaal afgemat ging worden. Na drie kwartier trainen vroeg ik namelijk aan iemand of we ook nog wat met een bal gingen doen. Bleek dat we nog steeds met de warming-up bezig waren. Na de Warming-up was ik ook al helemaal kapot. Wat ik niet wist was dat de training in totaal meer dan drie en een half uur zou duren. Dat bestond voor het grootste deel uit renoefeningen, maar gelukkig hadden we de laatste tien minuten wel een partijtje. Dat scheelt weer;) Dinsdag was Anouk, een huisgenoot jarig. In de ochtend hebben we dus haar verjaardag gevierd. Met kaarsjes en al! Voor de rest van de ochtend regende het, wat betekent dat eigenlijk alles stopt in Oeganda. Zeker met het voetbal wordt het dan lastig om iets te doen, omdat het veld dan meer op een modderpoel lijkt. Uiteindelijk droogte het in de middag wel weer op, waardoor ik toch naar mijn project kon. In de avond gingen we uit eten om de verjaardag te vieren. Na woensdag voor het grootste gedeelte van de dag achter de computer te hebben gezeten om het programma voor de ict-lessen op te zetten ging ik donderdag naar een ander project. Namelijk van Stefan. Hij helpt mee met een project op een schooltje. Dit schooltje is midden in een sloppenwijk. Het is opgezet door een man die ooit als kind op straat leefde, toen is opgevangen en dat nu ook wil doen voor diezelfde kinderen in de wijk. Het is wel schokkend hoe klein het is. De lokalen waren namelijk niet groter dan de gemiddelde slaapkamer in Nederland en gebouwd op een paar houten palen met een ijzeren plaat als dak. Ook in de pauze was het een enorme chaos. Op een heel klein schoolpleintje speelden namelijk 150 kinderen. Wel heel mooi om te zien dat deze kinderen naar school kunnen, in tegenstelling tot veel andere kinderen. Vrijdag gingen de meeste vrijwilligers naar Sippi falls, een natuurgebied. Ik bleef alleen met Stefan over. Gelukkig speelde op vrijdag ook KCCA tegen Vipers. Een echte derby in Oeganda. KCCA, uit Kampala, stond alleen wel laatste en Vipers derde. Kampala moest dus flink hun best gaan doen. Het stadion zelf was aan één kant van het veld. Gelukkig maakte dat voor de meeste supporters niet uit. Sommigen zaten in een boom, andere op auto’s en weer anderen boven op een gebouw. Wij hadden na lang zoeken een plekje kunnen bemachtigen bij de staanplekken, waardoor we het nog wel redelijk konden zien. Uiteindelijk heeft Kampala ook nog kunnen winnen met 3-1, een geweldige avond! Zondag was de laatste wedstrijddag van de Sokolo community league. Dat betekent dat de twee laatste wedstrijden werden gespeeld en aan het einde de prijsuitreiking was. Het team dat ik train stond voor de wedstrijd op de laatste plek. Alleen door te winnen konden we daar vanaf komen. We speelden tegen de nummer één van de competitie, dus dat was nog een hele uitdaging. Uiteindelijk hebben we ook verloren met 1-3, echter speelden we wel een hele goeie wedstrijd. Ook hadden we een gast uitgenodigd van de Oegandese KNVB. Zij reikte aan het einde van de dag alle prijzen uit. In Oeganda moet er namelijk altijd voor iets worden gespeeld om te winnen. Zo waren er prijzen voor de topscorer, beste speler en natuurlijk voor de kampioen. Ik mocht de winnaars bekend maken, wat nog wel een hele uitdaging was, omdat er een paar lastig namen tussen zoals Ssemwogerere en Ssewajje Fikitio. Ook ons team had een prijs gewonnen, namelijk de goal van het toernooi.

Heel veel regen

Woensdag is voor mij een wat rustigere dag. Ik begin namelijk een stuk later. Daarom ben ik in de ochtend naar een project geweest waar drie huisgenoten werken. Het project is ook op loopafstand van het voetbalveld, dus was het erg goed bereikbaar. Het was heel erg leuk om ook een ander project te zien, zeker omdat het iets heel erg anders is. Het is namelijk opgezet als centrum voor jongeren en kinderen. Zo is het een studieplek, een bibliotheek en worden er ICT lessen gegeven. Toen ik aankwam waren de twee meiden diploma’s aan het maken voor verschillende scholen. Ook ik werd gelijk aan het werk gezet. Ik moest de scholen namelijk gaan bellen om ze te vertellen dat ze moesten opschieten met het doorsturen van de verhaaltjes over de kinderen. Ik had geen idee waarom, maar het is wel gelukt! Aan het einde van de ochtend gingen we midden in de wijk eten. Het eten hier is veel hetzelfde. Het is vaak een combinatie tussen Matoke(banaan, maar proeft als aardappel), Cassave, rijst, bonen en pindasaus. Over het algemeen moet je aangeven dat ze niet te veel moeten opscheppen, omdat je anders een enorme berg met eten krijgt. Vanuit het ‘’restaurant`` waar we aten kon ik gelijk lopen naar mijn eigen project. Daar heb ik met mijn begeleider van alles besproken over wat we willen gaan doen. Zo ga ik binnenkort een website maken. In de avond ben ik weer training gaan geven aan de oudere jongens.

Donderdagochtend ben ik voor het eerst naar de kapper geweest. Na lang uitstellen begon het dan toch te lang te worden. Voor de zekerheid heb ik een paar keer uitgelegd hoe het moest. Veel mensen zeggen hier namelijk vaak dat ze snappen wat je bedoelt, maar dan in de praktijk blijkt het toch anders. Uiteindelijk heeft hij tot het einde de schaar niet zijn hand gehad en heeft hij alles met de tondeuse gedaan. Nadat ik het handgebaar maakte van een schaar heeft hij toch nog de schaar gebruikt, wat het achteraf niet veel beter maakte. Na voetbaltraining op het eerste project begon het heel hard te regenen. In November regent het over het algemeen het meeste van het jaar. Nadat we halverwege de rit al een half uur aan het schuilen waren besloten we toch om door de regen heen te gaan. Het verkeer stond alleen helemaal stil, dus moesten we via stoepjes en tegen de richting in rijden. Al vrij snel moesten we stoppen, omdat we werden tegen gehouden door een militair. Dat kan meestal maar één ding betekenen. Namelijk dat de president langs komt. Als hij door de stad heen moet wordt alles afgezet en kan je zo een half uur wachten. Totaal anders dan hoe dat in Nederland gaat. Na een kwartiertje konden we gelukkig al gaan. Inmiddels was ik al drijfnat, dus de plassen die ongeveer tot je knieën kwamen maakte ook niet zoveel meer uit. Helaas zorgde dit er wel voor dat we niet op het andere project konden gaan trainen.

Zaterdag heb ik in de ochtend meegelopen met Isaac. Een goede vriend van Sandra, een vriendin van mijn moeder. Hij heeft in Oeganda een Ministry opgezet. Dit houdt in dat hij op universiteiten preekt over het geloof. Ik had al in de zomer contact gehad met Isaac, maar ik wist helemaal niet wat ik kon verwachten. Eerst werd ik opgehaald door iemand van zijn team. Isaac zelf kon me namelijk niet ophalen, omdat hij een meeting had. We reden dus eerst naar een vijf sterren hotel toe waar hij was. Daar hebben we het over van alles en nog wat gehad. Na de meeting, die een beetje uitliep, gingen we gelijk naar de eerste universiteit waar hij ging preken. De dienst was al even bezig, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Toen hij namelijk de zaal binnen kwam werd hij met luid gejuich ontvangen en begon hij gelijk te preken. Later vertelde hij me dat hij niks voorbereid, maar wanneer hij de zaal inkomt weet hij waar hij over moet vertellen. De dienst was ook weer heel anders van wat ik tot nu toe had meegemaakt in Oeganda en zeker in Nederland. Na de dienst gingen we gelijk naar de volgende universiteit. Ook daar waren we nu een beetje laat. Deze dienst was alleen een stuk groter. Het was namelijk een feest, omdat het de laatste dienst van het jaar was op de universiteit. Toen we binnenkwamen werd er weer heel hard gejuicht, heel bijzonder om mee te maken! Ik kreeg ook nog een speciaal plekje. Wel heel raar, aangezien ik naast Isaac, een bisschop en nog andere belangrijke mensen zat. Het was een erg feestelijk dienst met veel geklap, gedans en gejuich. Aan het einde moest ik zelfs ook nog een zegje doen. Heel erg grappig!