Het is weer een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb, dus ik vond het wel weer tijd worden. Dat ik niks heb geschreven betekent niet dat het een saaie week was. Zeker niet zelfs. Om te beginnen. Zaterdag, de dag na mijn verjaardag, kreeg ik nog een cadeau van een speler die ik training geef. In de verpakking zat een mok met nog een briefje waarop stond: Happy Birthday Coach Simon. We love you. From Hakizitanaana’s family. Heel erg aardig! Ik kende alleen de jongen in het team dat ik train, dus leek het me ook wel leuk om de rest van de familie te ontmoeten. De volgende maandag ben ik met coach Alex naar zijn huis toe gelopen. Ondertussen kwamen we natuurlijk de huizen van andere spelers tegen, waar we ook gedag moesten zeggen. Zo ook bij een jongen in het oudere team. Hij heeft namelijk een studie, waar hij zijn eigen muziek maakt. Tegen mijn verwachting in zag de studio er heel erg luxe uit. Een enorm contrast met hoe het huisje van de buitenkant eruit ziet. Hij heeft ook nog wat muziek van hem laten horen. Na alle huisjes te zijn afgegaan gingen we naar het huis van Robin, die het cadeau had gegeven. Ik heb het over van alles en nog wat gehad met zijn vader. Wat ik bijvoorbeeld niet wist was dat ze uit Congo waren gevlucht. Hij legde me uit dat ze door rebellen in het oosten van Congo zijn gevlucht naar Oeganda toe. Dat nam een hoop problemen met zich mee. Ze zijn namelijk beide hoog opgeleid. Zijn vrouw was in Congo advocaat en hij werkte in de logistiek. Hier in Oeganda konden ze alleen geen baan vinden, omdat de papieren hier niet geldig zijn. Hij is nu dominee van een kerk. Dat levert niet heel veel geld op en dat was ook wel te zien. Ze hebben namelijk 8 kinderen en wonen in een huisje van zo’n 20 vierkante meter. Dan moet je ook creatief kunnen zijn. Aan beide kanten van het huis hebben ze drie bedden op elkaar gestapeld. De jongste twee kinderen slapen bij elkaar in bed en daarboven slapen de oudere kinderen alleen. Wel leek het op een erg gezellige familie, dus dat maakt het denk ik een stukje beter. Tijdens het gesprek kwam ik er trouwens ook nog achter dat twee broers van Robin ook bij Sokolo spelen. Kon eigenlijk niet anders, omdat dat voor bijna iedereen geldt. Wekelijks kom ik weer achter jongens die broer van elkaar zijn. Eventjes terug naar zaterdag. Ik heb die dag mijn tweede wedstrijd gespeeld voor Sokolo. Iets dichterbij dan vorige keer, maar ook op een wat minder veld. Deze keer lagen er midden in het veld hopen met bakstenen, was het de helft van een normale veld, ging het een beetje op en neer en om niet te vergeten liepen er ook geiten, kippen en kinderen door het veld heen. Heel gezellig! Ook Denis, uit Nederland, kon zijn ogen niet geloven. Het leuke was dat het veld heel dichtbij ons veld was, waardoor veel Sokolo spelers kwamen kijken. We hebben de wedstrijd uiteindelijk onnodig met 2-2 gelijkgespeeld, maar ik heb wel mijn eerste goal voor Sokolo gescoord! Na een onderschepping schoot ik de bal met een puntertje langs de keeper. Ondertussen spelen we ook gewoon de Sokolo Junior League elke week. En ik moet zeggen, het gaat met de week beter. Waar we de eerste weken de hele dag heen en weer aan het rennen waren om dingen op te lossen kunnen we nu steeds meer rustig achterover zitten om naar een leuke wedstrijd te kijken. Dat is ook wel eens lekker. Het enige probleempje wat we hebben is dat nog geen team betaald heeft voor het toernooi, waardoor wij de scheidsrechters en coaches niet kunnen vergoeden. Hopelijk kunnen we dat wel snel oplossen. Inmiddels begint dus ook in Oeganda kerst steeds dichterbij te komen. Onze kerk organiseert de week voor kerst een kerstmusical. Vanuit het hele land komen mensen naar Kampala toe om de show te kunnen bekijken. We hadden in eerste instantie geen tickets, maar via via kwamen we toch aan een paar kaartjes. We kwamen in de rij er achter dat het ongeldige kaartjes waren, maar ze zeiden dat als we zouden wachten we ook wel zonder kaartje naar binnen konden komen. De kaartjes kostten namelijk sowieso niks. Na 3 uur wachten konden we gelukkig wel naar binnen. Echt te gek! En het wachten was het zeker waard. Het was een geweldige voorstelling over de geboorte van Jezus. Aan het einde kwam er ook nog het kinderkoor van de Watoto kerk. Al die kinderen zijn opgegroeid in een Watoto dorp, omdat hun ouders niet voor hun konden zorgen. Door Oeganda heen zijn er meerdere van dat soort Watoto dorpen, waar deze kinderen opgroeien. Erg bijzonder! Nu komen de kerstdagen eraan. Als het goed is hebben we zondag een kerstfeest met Sokolo en gaan we met de vrijwilligers op maandag ook eten bij Raymond, dus dat wordt leuk.