Dag 2 en 3 als Voetbaltrainer

Vandaag ben ik voor het eerst naar een training geweest van Edgars Youth Program na het gesprek van gister met de trainers. De training was op een internationale school in het centrum van Kampala. Een uur voor de training begonnen we met opzetten van alle goaltjes, wat toch nog wel een hele onderneming was. Ondertussen waren er al zo 20 kinderen naar me toe gekomen. De ene wilde gewoon hallo zeggen, maar sommigen kwamen ook met vragen zoals: Waar kom je vandaan? Kan jij me training geven? Voor welke club ben je? Of zelfs ben je het broertje van Zinchenko(voetballer)? Het eerste uur gaf ik training aan jongetjes van zo’n 6 jaar en daarna jongens van rond de 13 jaar. Bij de eerste groep gingen al erg snel naar het partijtje toe, omdat de kinderen alle kanten op renden. Tijdens het partijtje ging het er erg fanatiek aan toe, zo lag er om de paar minuten wel een huilend kind op de grond. Uiteindelijk was het toch een erg geslaagde eerste training. Daarna ben ik gelijk naar het andere project gegaan. Het had alleen net geregend, waardoor het één grote modderpoel was geworden. Buiten de valpartijen verliep die training ook erg goed. De boda boda die me naar een café zou brengen om Ajax te kijken had op de terugweg een iets andere route in gedachten. Zo zijn we door alleen maar sloppenwijken gereden waar wegen er niet waren en we de plassen moesten ontwijken. Toch ben ik er ook toen weer veilig uitgekomen. Over Ajax zal ik het niet hebben.

De volgende ochtend had ik met de coach van het Sokolo project afgesproken in de binnenstad. Aangezien het veld regelmatig door de regen een modderpoel wordt is het namelijk wel handig om ook extra schoenen te halen. Raymond(de coach) wou me daar graag bij helpen, omdat ik anders teveel zou betalen voor de schoenen. Na ergens een gangetje in te lopen waren er meerdere verdiepingen met hopen tweede hands schoenen. Na een uurtje zoeken hadden we goeie schoenen gevonden en konden we ze na wat onderhandelingen voor omgerekend 15 euro meenemen. Daarna ging ik naar een school om training te geven aan kinderen daar. Toevallig was het erg dichtbij het appartement, waardoor ik er lopend naartoe kon gaan. Wat wel betekent dat ik om de zoveel meter wordt aangesproken door een boda boda chauffeur. Na de eerste training ging ik weer door naar de training in de avond van Sokolo, die elke dag van 5 tot 7 trainen met de oudere jongens. Vandaag mocht ik voor het eerst de training zelf leiden. Dat ging ook gelijk erg goed, alleen is het wel wennen om training te geven in het Engels. De rest van de avond hebben we rustig aan gedaan, omdat we morgen vroeg op gaan staan om te mountainbiken aan het Victoria lake.

Op mijn voetbalprojecten

Gister ben ik voor het eerst rondgeleid op beide projecten. Om half 12 ging ik eerst met Isaac(begeleider) naar het kantoor van Edgars Youth program. Dat project geeft vooral op scholen voetballes en organiseren toernooien en wedstrijden in de weekenden. Zoals met veel projecten in Oeganda halen ze geld op door de zogeheten ‘’Rich kids`` te trainen om daarmee de armere kinderen te kunnen helpen. Door corona zijn alleen de projecten stil komen te liggen, waardoor ze daarna weer bijna van vooraf aan moesten beginnen. Dat betekent dat er nu vooral betaalde projecten worden gedaan op scholen. Na Edgars Youth Program gingen we door naar Sokolo Football Acadamy. Dit project wordt door één man geleid en is dus een stuk kleiner. Daarbij zit het project ook wat anders in elkaar. Het voetbalveld ligt namelijk midden in een sloppenwijk. Het doel van de coach is dan ook vooral om de spelers, die voor het grootste gedeelte niet naar school gaan, een scholarship te laten krijgen. Op deze manier kunnen ze zonder kosten naar school toe en blijven ze ver weg van de criminaliteit. Toen ik aankwam werd ik ook gelijk erg goed ontvangen, zo rende er gelijk een groep kinderen achter me aan die ‘’Mzungu`` riepen. Dit betekent: ‘’Wit persoon``. Het is een woord dat eigenlijk door iedereen wordt gebruikt, waardoor ik het ook de hele dag door hoor. Opzich is het wel erg leuk, omdat iedereen altijd erg geïnteresseerd is en vraagt hoe het gaat. De coach was enorm blij dat ik hier mee kwam doen, omdat hij met heel veel nieuwe dingen bezig is. Voordat we konden trainen moesten we alleen nog wel de grond gelijk maken met houweel. Tijdens een wedstrijd was het namelijk enorm hard gaan regenen, waardoor het zandveld modder was geworden. De voetstappen in de modder waren hard geworden, waardoor er nu enorme kuilen in zaten. Nadat we daar klaar mee waren zijn we begonnen met de eerste training. Ik heb ook gelijk voor een groot deel van de training meegespeeld. Het niveau was nog best wel aardig, wat het erg leuk maakte om mee te spelen. In de avond hebben we ook nog met drie huisgenoten, waaronder een groot Feyenoord fan, de wedstrijd Atletico Madrid tegen Feyenoord gekeken.

Chaos in het Centrum

Nadat ik in het appartement aankwam, kwamen ook mijn begeleiders langs: Lennie en haar Oegandese man Isaac. Even later stroomden ook mijn huisgenoten binnen. In totaal zijn we met 4 mannen en 4 vrouwen, maar dat zal ook steeds veranderen. We verblijven in twee appartementen die naast elkaar liggen. De meeste vrijwilligers die hadden vandaag hun eerste dag als vrijwilliger beleefd, dus kon ik gelijk horen hoe het er op zo’n project er ongeveer aan toegaat. In de avond hadden we besloten om wat eten te bestellen bij een westers restaurant. Dat ging alleen iets anders dan gepland. Zo wist het restaurant na 20 belletjes heen en weer op 3 verschillende telefoons nog steeds niet waar wij verbleven. Erg hilarisch! Uiteindelijk na 3 uur hadden we toch ons eten gekregen en het was nog heerlijk ook. De volgende dag kreeg ik in de middag een simkaart, zodat ik mobiele data heb. Gelijk besloot ik om met de boda boda(motor) naar het centrum te gaan en dat was wel weer een hele ervaring. Mijn chauffeur wist namelijk wel van doorrijden, zo maakte hij er geen probleem van om stukken over de stoep of tegen het verkeer in te rijden. In het centrum was het helemaal chaos. De boda boda’s vlogen langs je oren en werkelijk overal waar je kijkt is iemand wat aan het verkopen. Ik ben gelijk een voetbalwinkeltje binnengelopen om een Oegandees voetbalshirtje te halen. Lennie had me daarnaast ook verteld dat het mooi is om naar de Nationale moskee van Oeganda te gaan, gelegen tussen de (oorspronkelijk) zeven heuvels van Kampala. Voor 2 euro kreeg ik daar een rondleiding en mocht ik de toren beklimmen. Vanuit daar kon ik een groot deel van Kampala zien en werd me verteld dat iedere heuvel voor een andere groep mensen is. Zo is er een heuvel voor de rijken, de universiteit, de katholieken, protestanten. Inmiddels begon de zon ook al bijna onder te gaan, dus moest ik weer snel een boda boda vinden om voor het donker terug bij het appartement te zijn.

De eerste meters in Oeganda!

De reis is begonnen!
Gisterochtend om half 4 ging de wekker. Na de laatste spulletjes ingepakt te hebben reden we om half 5 weg naar Brussel toe. Aangezien ik pas sinds woensdag mijn rijbewijs heb wou ik graag nog even rijden, omdat het in Oeganda toch iets lastiger wordt. Bij het afgeven van mijn bagage bleek mijn handbagage toch nog iets te zwaar, waardoor we nog een zware speaker moesten overbrengen naar mijn backpack toe. Uiteindelijk ga ik met zo’n 35 kilo op reis. Bij de security werden ook nog zowel mijn koffer als mijn tas gecontroleerd, maar uiteindelijk ging ook dit helemaal goed. Om half 11 vloog ik weg, op naar Bujumbura, de hoofdstad van Burundi. Vanuit daar ging ik naar Entebbe, een stad dichtbij de hoofdstad Kampala. Bij aankomst in Entebbe zou er een chauffeur op mijn wachten met een bordje. Ondanks dat er zo’n 50 mensen met een bordje stonden, stond mijn naam er niet tussen. Dus na lang zoeken heb ik aan een taxichauffeur gevraagd of ik met zijn telefoon het hostel kon bellen. En dat mocht! Uiteindelijk heb ik niet helemaal meegekregen wat er mis was gegaan, maar kwam er na een kwartiertje alsnog iemand die me naar het hostel bracht. Na een heerlijke nacht en ontbijt werd ik om 9 uur opgehaald door een chauffeur van Doingoood. Vanuit Entebbe werd ik naar mijn appartement in Kampala gebracht. En toen zag ik voor het eerst Oeganda in daglicht. Ik had wel verwacht dat het totaal anders zou zijn, maar niet zo. Zo liepen en fietsten en mensen langs de snelweg, was er een brommer die een grafkist achterop nam en waren er eindeloos veel winkeltjes in krotten. Ook valt me op dat je met de mensen hier erg makkelijk kan lachen en dat het makkelijk is om een gesprekje te beginnen. En nu sta ik nog even te wachten tot mijn begeleider komt om een simkaart te kopen en geld uit de muur te halen. Een erg leuk begin!

Welkom op mijn Reisblog!

Hallo en welkom op mijn reisblog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Simon