Nadat ik in het appartement aankwam, kwamen ook mijn begeleiders langs: Lennie en haar Oegandese man Isaac. Even later stroomden ook mijn huisgenoten binnen. In totaal zijn we met 4 mannen en 4 vrouwen, maar dat zal ook steeds veranderen. We verblijven in twee appartementen die naast elkaar liggen. De meeste vrijwilligers die hadden vandaag hun eerste dag als vrijwilliger beleefd, dus kon ik gelijk horen hoe het er op zo’n project er ongeveer aan toegaat. In de avond hadden we besloten om wat eten te bestellen bij een westers restaurant. Dat ging alleen iets anders dan gepland. Zo wist het restaurant na 20 belletjes heen en weer op 3 verschillende telefoons nog steeds niet waar wij verbleven. Erg hilarisch! Uiteindelijk na 3 uur hadden we toch ons eten gekregen en het was nog heerlijk ook. De volgende dag kreeg ik in de middag een simkaart, zodat ik mobiele data heb. Gelijk besloot ik om met de boda boda(motor) naar het centrum te gaan en dat was wel weer een hele ervaring. Mijn chauffeur wist namelijk wel van doorrijden, zo maakte hij er geen probleem van om stukken over de stoep of tegen het verkeer in te rijden. In het centrum was het helemaal chaos. De boda boda’s vlogen langs je oren en werkelijk overal waar je kijkt is iemand wat aan het verkopen. Ik ben gelijk een voetbalwinkeltje binnengelopen om een Oegandees voetbalshirtje te halen. Lennie had me daarnaast ook verteld dat het mooi is om naar de Nationale moskee van Oeganda te gaan, gelegen tussen de (oorspronkelijk) zeven heuvels van Kampala. Voor 2 euro kreeg ik daar een rondleiding en mocht ik de toren beklimmen. Vanuit daar kon ik een groot deel van Kampala zien en werd me verteld dat iedere heuvel voor een andere groep mensen is. Zo is er een heuvel voor de rijken, de universiteit, de katholieken, protestanten. Inmiddels begon de zon ook al bijna onder te gaan, dus moest ik weer snel een boda boda vinden om voor het donker terug bij het appartement te zijn.