Voetbaltraining en verstoppertje

Ik heb het met Rebecca erover gehad wat ik allemaal kan doen. Nu is er een hele ambitieuze jongen in het kindertehuis die profvoetballer wil worden. Rebecca wou daarom graag dat ik voetbaltraining ga geven aan de kinderen op het kindertehuis en dan in het bijzonder voor hem. Dat doe ik natuurlijk al te graag. Gister had ik al een kleine training gegeven, maar vandaag zouden we een wat langere training doen met de andere jongens van het dorp, waar we overigens zondag een wedstrijd tegen gaan spelen. Om drie uur hadden we afgesproken op het veld van een school dichtbij. Daarvoor heb ik nog met de andere kinderen buskruit gespeeld op het terrein. De kinderen kenden het nog niet, dus dat was erg grappig. De andere jongens waren tijdens verstoppertje op het land bomen aan het planten. Iedereen heeft hier namelijk een taak om te doen. Sommige werken in de tuinen, anderen in de keuken en weer andere maken schoon. Toen iedereen terug was hebben we alle slippers en muggennetten uitgedeeld. Veel kinderen liepen op kapotte slippers, dus konden ze het wel gebruiken. Voor de lunch hebben we nog een twee-tegen-twee toernooitje gehouden. De lunch bestond uit aardappelpuree, bonen, rijst en ei. Heel erg lekker. Na het eten was het ook al tijd om naar het trainingsveld te gaan. Langs alle huisjes en door de tuintjes heen liepen we ernaartoe. Op het veld waren al wat kinderen aan het spelen, alleen de jongens van het andere team waren er nog niet. Toen zijn we met de ‘’Awaka Giants``, de naam van hun team, begonnen aan de training. We hebben een paar passingsoefeningen gedaan en we eindigde met een partij. Inmiddels begon het ook al te schemeren, dus gingen we weer terug naar huis. Na het avondeten heb ik nog veel gepraat met Rebecca over de verhalen van de kinderen. Veel van de 40 kinderen zijn familie van elkaar. Hun ouders zijn allemaal overleden of weggegaan, waardoor ze bij hun grootmoeder leefden. Rebecca liet me ook filmpjes en foto’s zien van de kinderen toen ze voor het eerst bij de grootmoeder kwamen met eten. De kinderen waren daar nog een stukje kleiner, maar je zag wel wie iedereen was. Ze vertelde dat toen ze daar kwam de grootmoeder niet kon geloven dat iemand eten meenam. De kinderen hadden namelijk zo weinig eten dat ze toen de pitten van het jackfruit opaten die achter werden gelaten. Dan is het heel mooi om te zien dat er in twee jaar zoveel veranderd is. De dag werd afgesloten door de kinderen met een aanbidding en gebed. Ook mooi om mee te maken!

Het Awaka kindertehuis

De dag voordat ik voor 12 dagen weg ging naar het kindertehuis awaka ben ik nog eens naar kampala town geweest. Bij het kindertehuis hebben veel kinderen namelijk geen slippers en slapen er een paar zonder musquitunet.. in town was het natuurlijk weer ongelooflijk druk. Ik ging deze keer wel samen met een coach, zodat we een goede prijs konden krijgen. Onderweg naar de winkeltjes waar de slippers lagen kwamen we ook weer kinderen tegen die op straat liggen, opzich is dat niet de eerste keer, maar deze keer was het wel heftiger dan normaal. Nu lag er namelijk een kind van ongeveer drie jaar met zijn knieën voorovergebogen op de grond. Op deze manier moest hij namelijk zijn wond laten zien op zijn rug. Het zag er echt gruwelijk uit! Zeker met het idee dat hij daar dan een hele dag neergeknield ligt.

Bij de winkeltjes waar ze slippers verkochten was er genoeg keus. Elke vorm, kleur en maat hadden ze wel. Uiteindelijk hebben we 15 slippers voor 24 euro gekocht, absurd goedkoop natuurlijk. De musquitonetten waren wat lastiger te vinden, dus hebben we het op een ander manier gedaan. Je hebt hier namelijk een app en daar zetten bedrijfjes hun producten op. Toen hebben we een bedrijf gebeld en gezegd dat we hier en hier stonden en dat we 10 musquitonetten wouden. Binnen 10 minuten kwamen er twee mannetjes aanlopen met de musquitunetten. Met een grote zak vol slippers en netten ben ik de boda opgestapt. De chauffeur hield er alleen niet echt rekening mee dat we nu iets breder waren, omdat ik de zak op mijn been leunde. We hebben een aantal spiegels geraakt, maar ik ben wel weer veilig bij het appartmentje gekomen. In de avond ben ik bezig geweest om alle kleding en spullen te sorteren, omdat ik de volgende ochtend naar Kamuli ging. Het kindertehuis waar ik naartoe ga ben ik op een grappige manier mee in aanraking gekomen. Mijn moeder was, toen ik al in Oeganda zat, naar een christelijke conferentie geweest. Daar ontmoette ze Wilco en hij bleek dit kindertehuis te ondersteunen. Hoe dat allemaal is gelopen is opzich zelf al een lang verhaal, maar toen ben ik dus via Wilco met Rebecca in contact gekomen. Zij heeft het kindertehuis samen met haar man gestart. Mede doordat ik wou ervaren hoe het is om op het platteland te wonen, maar ook omdat ik het gaaf vond wat ze doen heb ik dus besloten om tussendoor daar ook nog 12 dagen naartoe te gaan. In plaats van dat ik de 20ste terug ga, kom ik nu dan ook de 30ste terug.

In de ochtend werd ik opgehaald om 8 uur. Ik was er al vanuit gegaan dat de chauffeur er niet om 8 uur was, echter kreeg ik al een appje om kwart voor 8 dat hij klaar stond. Snel heb ik nog alles bij elkaar geraapt, heb ik doei gezegd en ben ik de auto ingestapt. Na een rit van twee en een half uur kwamen we aan bij het kindertehuis. Toen ik de auto uitstapte werd ik besprongen door de kinderen. Super leuk! Eerst stelde iedereen zich voor. De namen was ik natuurlijk gelijk weer vergeten, maar dat onthouden komt nog wel. Ook kreeg ik een rondleiding langs de slaapkamers, de tuin, de speeltuin en de badkamers. Rebecca heeft me daarna het hele verhaal verteld van hoe het is ontstaan. Ik zal het nu even in het kort vertellen. Ze ontmoette een Nederlandse man in hun kerk, daarmee werden ze vrienden. Hij heeft hun naar Nederland gebracht om voor een maand te bezoeken. Tijdens die tijd waren ze al begonnen met het bouwen van een waterput voor de buurt en het opzetten van een basisschool. Tijdens dat bezoek ontmoette ze ook een Nederlandse dominee, Anton Hij ging een paar jaar later naar Oeganda toe. Hij is toen ook naar dit dorpje gegaan. Tijdens dat bezoek vond hij het zo mooi wat ze deden dat hij hen is begonnen te helpen. Op dat moment hadden ze een school en een groot stuk land, dat ze van hun familie hadden gekregen, maar nog geen kindertehuis. Toen corona om de hoek kwam kijken waren er in de dorpjes heel veel problemen. Zo hadden ze weinig eten, omdat de oogst niet goed was. Rebecca is toen langs de dorpjes gegaan om eten te geven aan de mensen. Ze kwamen ook langs een grootmoeder die al haar kinderen was verloren. Dat betekende dat ze voor al haar kleinkinderen moest zorgen. Al die kinderen, ongeveer 30, probeerden natuurlijk wat eten te krijgen door te stelen en rond te dwalen. Kortom, de situatie was heel erg slecht. Op dat moment waren ze ook huisjes aan het bouwen. Dat hebben ze heel snel afgemaakt, waardoor die kinderen nu daar verblijven. Het is niet het meest ideaal, omdat het natuurlijk beter is om in een gezin te wonen. Daarom hebben ze het plan om huisjes te gaan bouwen met in ieder huisje een moeder en een aantal kinderen. Het kindertehuis zelf bestaat dus nog maar drie jaar en is meer een noodsituatie. Ik ben even later met de oudere jongens naar de school toe gelopen. Ik had verwacht dat het een klein schooltje was, maar het was heel groot. Ze hebben zeven klaslokalen, een aantal slaapplekken voor de leerlingen die blijven slapen en badkamers. Alleen is het niet groot genoeg meer, want aan de overkant van de weg waren ze al nieuwe lokalen aan het bouwen. Naast de school zat nog een kliniek. Ook ben ik naar het veld toe gegaan waar we zondag een wedstrijd gaan spelen tegen het andere team van het dorp. Ik hoorde dat we voor een jackfruit spelen, dus die moeten we zeker winnen. Terug liepen we meer binnendoor, dus niet langs de weg. We kwamen dan hutjes tegen, een waterput en we liepen door de plantages heen. Heel erg vet! In zo'n dorpje is het dan ook precies van hoe ik me afrika had voorgesteld. Toen we terugkwamen kregen we avondeten en ging ik al vrij snel slapen, omdat ik helemaal kapot was van deze dag.

Laatste dagen van het Kamp en inkopen.

Het is een tijdje geleden, maar ik wou toch nog wat schrijven over het kamp. De een na laatste dag was alleen een iets mindere dag qua voetbalresultaten. De onder 14 speelden de eerste wedstrijd. Ze waren de hele wedstrijd een stuk beter, maar toch kregen we aan het eind van de wedstrijd de 1-1 tegen, dus gingen we weer naar de penaltyserie. De eerste 2 penalty’s misten we, terwijl de tegenstander ze alle twee scoorden. Toen leek het eigenlijk al gedaan, maar de volgende twee penalty’s was het andersom. Wij scoorden toen twee goals en de tegenstander misten er twee door geweldige reddingen van onze keeper. Helaas scoorden zij wel de laatste penalty en misten wij er nog één, waardoor we uit het toernooi lagen. Erg jammer voor de spelers, want ze waren en zijn nog steeds voor meer dan 10 wedstrijden ongeslagen. De volgende wedstrijd speelden we met de onder 12, het team waartegen we speelden was alleen een stuk beter. We verloren de wedstrijd met 3-0, een enorme teleurstelling voor veel spelers. Om een halve finale te verliezen is natuurlijk nooit leuk. Wel hebben we de spelers laten weten dat ze echt heel goed hebben gespeeld en ver zijn gekomen. In de middag was de sfeer ook wel wat minder. Uiteindelijk kwamen de spelers ook wel tot het besef dat verliezen er ook bij hoort. Toch vond ik het na 7 dagen kamp nu ook wel genoeg geweest. In de avond hebben we na het eten nog een ‘’Engels battle`` gehad. Veel spelers moeten namelijk lachen als iemand een Engelse fout maken, dus nu hadden we bedacht om tegen elkaar te battllen om te kijken wie het beste Engels kan. De jongens gingen dan gewoon met elkaar praten totdat iemand een fout maakte. Als dat gebeurde ging iedereen helemaal los natuurlijk, heel hilarisch. Het leuke op zo’n kamp is dat ik alle spelers heel goed leer kennen. Met eigenlijk iedereen heb ik wel kunnen praten. Vooral met de oudere jongens die als begeleiding meegingen heb ik heel veel gepraat en gelachen. Ook kom ik nog steeds heel veel nieuwe dingen te weten over het leven in Oeganda, het ene wat aangenamer dan het andere. Waar ik ook steeds meer achter kom is dat de jongens hier eigenlijk gewoon hetzelfde zijn als in Nederland. Ze praten over hetzelfde, stoeien, lachen om hetzelfde en spelen dezelfde voetbalspelletjes. Het grootste verschil is dat in Nederland we geld hebben en hier wat minder. Dat betekent dat ze hier minder luxe gewend zijn. Door zo’n kamp kan ik ook zelf ondervinden hoe het hier een beetje gaat. Ongeveer het enige wat ik namelijk heb gegeten die 8 dagen is posho(gemaakt van meel en water) en bonen. Ook heb ik nog een klein pannenkoekje gehad en een paar stukjes fruit, maar voor de rest was dit wel mijn dieet. Ook was er geen douche om je te wassen en zag de wc er ook iets anders uit dan in Nederland. Geweldig om dat dan ook zelf mee te maken! De laatste dag hebben we gebruikt om de finale te bekijken, die overigens het team waar we tegen hadden verloren heeft gewonnen. Ook hebben we al onze kleren gewassen met de hand en zijn we daarna weer terug gereden naar Kampala. Dat was nog even uithouden, aangezien we weer helemaal op elkaar gepropt zaten in bus. Toen we terug kwamen op het veld van Sokolo konden we terug kijken op een geweldige week, waarin we zoveel mooi momenten beleefd. Misschien was het verlies nog steeds wel jammer voor veel spelers, maar dit gevoel had denk ik wel de overhand. Raymond heeft het kamp hiermee ook afgesloten. Toen ik thuis kwam hebben we eten besteld, heb ik een warme douche genomen en ben ik gelijk gaan slapen. Dat was wel even genieten! De volgende dag heb ik ook nog rust genomen, maar zaterdag gingen we alweer van start. In de ochtend heb ik de jongens training gegeven en daarna ben ik met Raymond naar het centrum geweest. Met het geld dat ik heb ingezameld heb ik namelijk al een website gemaakt, maar we gaan nog veel meer doen. Allereerst ga ik een fotocamera kopen. Hiermee kunnen we natuurlijk mooie foto’s en video’s maken die we op de sociale media van Sokolo kunnen plaatsen, maar de camera kunnen we ook voor betaalde klussen gebruiken. Er zijn namelijk niet heel veel mensen met een camera, maar wel veel mensen die mooie foto’s willen. Dit is voor Raymond en heel Sokolo een goede bron om wat geld binnen te krijgen. Nu krijgt Raymond namelijk zijn geld van overal en nergens. Dit zorgt zowel bij Sokolo als thuis voor wat problemen. De bosmaaier die we gaan kopen is eigenlijk voor hetzelfde doel. Momenteel geeft Raymond redelijk wat geld uit om het gras te laten maaien. Door de bosmaaier kan hij of de coaches het gras nu zelf maaien. De coaches die momenteel allemaal vrijwillig werken kunnen de bosmaaier bovendien gebruiken voor verschillende klussen, waardoor coaches wat geld kunnen verdienen. De andere spullen die we gaan kopen zijn de bureaus, stoelen en kluis. Dit gaan we allemaal gebruiken voor de Computer Hub. De Computer Hub moet ervoor gaan zorgen dat kinderen van de Sokolo Academie kunnen leren hoe ze een computer moeten gebruiken. Zeker met het oog op de toekomst is dit erg belangrijk in Oeganda. Voor veel banen heb je namelijk wel een basiskennis nodig over een computer. Dit hebben de meeste kinderen en jongeren helemaal niet, dus ik hoop dat we op deze manier daar iets aan kunnen doen. In de aankomende weken dat ik er nog ben wil ik proberen de Computer Hub helemaal opzetten, zodat als ik weg ga ze al kunnen beginnen. Ik ga daarom een extra huisje huren, waarin we alles kunnen neerzetten. Een oud-vrijwilliger komt ook nog terug met twee laptops en oom Bert heeft twee laptops kunnen geven, waardoor we al vijf laptops hebben. Raymond weet dit alleen nog helemaal niet, dus dat wordt erg leuk om hem te verrassen. Met de bureau’s en de stoelen hebben de kinderen ook een plek om te leren achter de computer en in de kast, die op slot kan, kunnen we de spullen opbergen. Allereerst zijn we een aantal camerawinkeltjes afgegaan. De meeste winkels gaven echter een te hoge prijs aan. Toen ik zei dat ik voor een keertje wel achter kon blijven, zodat Raymond alleen kon gaan gaven ze een redelijke prijs voor de camera. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ze de camera achter zouden houden en we dan maandag terug zouden komen op de camera eventueel te kopen. Na de camera zijn we naar de plek gegaan om stoelen te kopen. Het grappige is dat in het centrum alles zijn eigen plekje heeft. Dat betekent dat alle winkeltjes met plastic spullen bij elkaar zitten, heel handig. Na wat winkeltjes af te zijn gegaan hebben we een goede deal kunnen maken. Namelijk 5 euro per stoel. Na de stoelen zijn we naar de andere kant van het centrum gelopen om de bosmaaier te kopen. Toen we om de prijs vroegen zei de vrouw dat het 900 000 shilling kost. Dat is zo’n 225 euro. Na een half uur te hebben geonderhandeld hebben we de bosmaaier voor 500 000 Shillings kunnen krijgen. Dat is zo’n 125 euro. Ze had dus al erg hoog ingezet, maar Raymond zei nu dat we wel een redelijke prijs hebben kunnen krijgen. Nu hebben we dus al de stoelen, de bosmaaier en de camera. Op maandag hebben we nog de kast proberen te kopen. Wat we zochten was alleen eigenlijk nergens te vinden. Gelukkig kwamen we via via bij een winkeltje die precies hadden wat we wilden. Natuurlijk moesten we wel nog even onderhandelen om de prijs. Dat vind ik erg leuk, alleen is het hier wel iets lastiger, omdat als ze een ‘’Mzungu`` zien gelijk de prijs omhoog gooien. Toen we alles afgehandeld hadden hebben we een trycycle gehuurd om alle spullen op te halen en naar Sokolo terug te brengen. Ik had een zitje op de zijkant van de motor en Raymond zat achterin de bak. Na de boda, taxi, bus, auto en het vliegtuig was dit ook weer een bijzondere ervaring in Oeganda. Toen we terug kwamen rijden zaten al wat kinderen ons op te wachten om de nieuwe spullen te bekijken. Toen we alles geïnstalleerd hadden kwam ook Frank nog op het project. Hij was vrijdag al aangekomen met zijn dochter, maar nu kwam hij voor het eerst bij het project. Hij had ook nog wat ballen en shirts meegenomen, dus het was één groot feest. Op dinsdag hebben we na alle trainingen nog een paar foto’s gemaakt met de spullen en alle spelers van Sokolo. Ook kwam gelijk de eigenaar van het huisje dat ik ga huren. Raymond en de eigenaar zijn er vrij snel uitgekomen over de prijs. Nu gaat de eigenaar nog wel een nieuw dak installeren en de muren schilderen. Daarna schilderen wij het nog in de goede kleur en kunnen we alle spullen erin zetten. Het gaat dus nu allemaal in een stroomversnelling, zeker omdat ik bijna weg ga. De verbouwing van het huisje ga ik alleen niet zien, omdat ik vanaf aankomende vrijdag voor 12 dagen naar een kindertehuis ga. Als ik terug kom naar Kampala is als het goed is alles af in het huisje, zodat we op één van de laatste dagen van mijn verblijf in Oeganda de Computer Hub kunnen openen!

Knock-out wedstrijden

Vandaag was de knock-out fase. Twee van de drie teams zijn daarvoor gekwalificeerd. De eerste wedstrijd was die van de onder 11 het team die ik coach. We kregen al snel een tegendoelpunt, maar binnen een paar seconden lag de bal ook aan de andere kant in de goal. De tweede goal scoorden we even later ook, waardoor we de achtste finale hadden gewonnen. Gelijk daarna speelden de onder 13. Zij waren net zoals de onder 11 ook nog steeds ongeslagen. Deze wedstrijd ging ook goed totdat ze door een trap vanaf hun eigen achterlijn gelijk kwamen te staan. Dat betekent nu dus penalties. De penaltyserie hebben we met 5-4 gewonnen, waardoor we ook met de onder 13 door waren naar de volgende ronde. Na de lunch hadden we nog één wedstrijd, namelijk met de onder 11. Dit was de kwart finale, dus de tegenstander was een stuk beter dan waar we voorheen tegen hadden gespeeld. De hele wedstrijd hebben we hun ook tegengehouden. Zij hadden wel al de 1-0 gescoord, dus wij moesten ook scoren. Uiteindelijk viel de goal door een klutsbal uit de corner, dus gingen we penalties schieten. Inmiddels waren er ook een paar honderd mensen komen kijken, dus de druk was hoog. Het grappige is dat hier iedereeen een aparte aanloop heeft. Zo liep bij ons een speler na het fluitsignaal om de penalty te nemen eerst naar de middenlijn om daarna met wat hupjes de penalty erin te schieten. Onze keeper hield de derde penalty tegen, dus als wij de derde penalty zouden scoren waren we door naar de halve finale. Terwijl iedereen al klaar stond om op de penaltynemer af te lopen moest hij hem er nog wel inschieten. En dat deed hij! We zijn nu dus door naar de halve finale. Dat betekent nog twee wedstrijden winnen en dan zijn we eerste geworden van zo'n 50 teams. Ook is er al een team van ons uitgeschakeld, dus zij hadden vandaag niet gevoetbald. Ik had daarom met een coach afgesproken om een oefenwedstrijd te spelen. Dat ging een beetje stroef, omdat er ook andere teams dat plannen hadden en veel velden al bezet waren. Uiteindelijk hebben we wel de wedstrijd nog gespeeld, die ik heb gefloten. Gelijk na de wedstrijd moesten we alleen terug naar het lokaal. Het toernooi voor de meisjes begon namelijk vandaag en zij gingen in ons lokaal slapen. Wij werden naar een apart huisje verplaatst. Het was nog een hele operatie om alle spullen mee te krijgen. Ook omdat we door hoog gras moesten lopen naar het huisje en daar snachts nog wel eens slangen liggen. Het huisje was een stuk kleiner dan het lokaal, maar wel sliepen we nu zonder een ander team. In de avond hebben we nog met alle spelers de wedstrijden teruggekeken.

Oud en nieuw in Oeganda

De vierde dag van het kamp en de laatste dag van het jaar begon weer lekker vroeg. Om zeven uur werden gewekt. Na de porish naar achter te hebben gewerkt kregen we het programma van de dag door. Het team dat ik coach speelde al om half 9. Vanochtend had het ook geregend, wat betekent dat het veld erg slecht was. De wedstrijd ging wel erg goed, alleen hadden we net zoals met de rest van het kamp moeite met scoren. Uiteindelijk wonnen we wel met 2-0, waardoor we de eerste in de groep zijn. Voor het middageten hadden we nog twee wedstrijden, waarvan we er een wonnen en een gelijkspeelden. Tussendoor ging ik nog even terug naar het klaslokaal. Toen ik er aankwam was er veel aan de hand. De coach van het andere team in het lokaal was van alles en nog wat aan het schreeuwen. Kevin, een coach die mee is, vertelde me dat de coach de spelers gaat straffen omdat ze een kind hadden geslagen. Het straffen ging dan ook op de Oegandese manier. Alle kinderen moesten om de beurt op hun knieën gaan voor de coach, waarna de coach hen met een stok sloeg. Bij sommigen kinderen ging dat zo ver dat ze huilend wegkropen. Ik wist van verschillende verhalen dat het regelmatig gebeurt dat kinderen worden geslage, maar ik had het zelf nog nooit gezien. Om dat dan nu zo te zien is echt heel bizar. Bovenal vind ik het heel erg triest dat je als coach je zo gedraagt. Als ik er alleen met Oegandesen over praat vinden ze het de normaalste zaak van de wereld. Na de lunch hadden we nog twee wedstrijden te spelen, waarvan we er één wonnen en één verloren. Na de laatste paar wedstrijden was het inmiddels al half 6. Het plan was wel nog om boven op de heuvel te klimmen, dus gelijk na de laatste wedstrijd kleedden iedereen zich snel om en gingen we naar de berg toe. Via wat bospaadjes kwamen we boven op de berg. Het klimmen was het zeker waard, want je zag heel mooi de velden waar we op spelen. Bovenop hebben we een aantal mooi foto's gemaakt met de groep en heeft Raymond een speech gehouden over hoe het jaar 2023 is verlopen en wat ieder voorzich wil doen in 2024. Samen met de plek maakte dat het een heel mooi moment. Toen we terug kwamen van de klim was het donker geworden en waren wat spelers de borden gaan afwassen. Terwijl wij zaten te eten kwam er een jongen schreeuwend binnen rennen met een gebroken arm. Het zag er heel ernstig uit, omdat er halverwege zijn arm er een grote knak in zat. Raymond heeft gelijk zijn arm weer goed gezet, wat natuurlijk met luid geschreeuw ging. Snel hebben we een arts gebeld en die wist met een paar stokjes en verband het weer redelijk aan elkaar te knutselen. Wel ging Raymond naar een specialist toe, alleen was hij er niet, waardoor ze daar met zijn tweeën blijven slapen om morgenochtend behandeld te worden. Dat betekent dat ik het nu een beetje moet gaan regelen tot morgenochtend. De spelers waren allemaal naar de disco toe die voor oud en nieuw georganiseerd werd. Ik heb daar ook nog even gekeken. Er werden dansbattles gehouden tussen kinderen terwijl er nog een paar honderd kinderen keken. Toen kinderen begonnen te schreeuwen dat ze mij in een dansbattle wouden zien vond ik het wel weer genoeg geweest en ben ik weer terug gegaan. Het moet natuurlijk te gek worden:). In het klaslokaal heb ik tijdens het bellen met mijn ouders en zusjes de jaarwisseling gevierd. Heel anders dan normaal, maar wel speciaal.

Dag 3 van kamp

Vannacht heb ik heerlijk geslapen, ook waren de spelers later wakker, dus dat helpt. Het ontbijt was hetzelfde en dat zal ook zo blijven, maar gelukkig vult het wel lekker. Vandaag hadden de drie teams weer ieder 1 wedstrijd. Ik coach het jongste team, de onder 11. Voordat wij speelden gingen we nog de onder 13 kijken. Zij speelden in een groot modderbad, dus het leek niet erg op voetbal. Daarentegen speelde ajax wel op het veld tegenover. Ja, je leest het goed ajax. Na gesproken te hebben met de coach werd het me duidelijk. Ze zijn deze zomer een overeenkomst aangegaan met Ajax, waarbij ajax en met van alles en nog wat financiert.Het was heel erg grappig om al die kinderen dan in een ajax tenuetje te zien. Ze zijn niet de enige met een Nederlands shirt, op een of andere manier hebben heel veel teams Nederlandse shirts. Zoals Zeewolde, Zutphen, Winterswijk en Langeberg. Na het kijken van de wedstrijd hadden we onze eigen wedstrijd. Aangezien we de vorige wedstrijd gelijk hadden gespeeld moesten we deze wel winnen om in de race te blijven voor de knock-out fase. Net zoals de vorige wedstrijd hadden we weer heel veel kansen, maar konden we ze maar niet benutten. Gelukkig maakte we in de laatste paar minuten een prachtige goal waardoor we met 1-0 wonnen. Alle wedstrijden hadden we voor de lunch al gespeeld, dus hadden we de rest van de middag veel vrije tijd. Ik wou nog een wedstrijd spelen op een groot veld met alle spelers bij elkaar maar aangezien de spelers overal en nergens waren op een aardig groot terrein konden we de wedstrijd niet optijd beginnen. De rest van de dag hebben we dus vooral veel gevoetbald en voetbal gekeken. Na het avondeten gingen we ons weer opschonen op de oegandese manier. Namelijk gewoon door water over je heen te gooien. Ook hadden we met de "leiding"(3 jongens van mijn leeftijd en Raymond) die meegaat een meeting over of het goed gaat en wat we kunnen verbeteren. We kwamen eropuit dat het toch wel handig is om naast het voetbal een extra programma hebben, aangezien we tot nu toe veel vrije tijd hadden. Het plan is daarom om morgen na de wedstrijden met alle spelers de helling te beklimmen. Daarnaast leek het ons ook handig om wat feedback te krijgen van de spelers. Ze moesten dus allemaal opschrijven wat ze leuk vonden op kamp en wat ze niet leuk vonden. Tegen mijn verwachtingen in namen ze het allemaal heel serieus en kwamen ze met heel veel punten. Over het algemeen waren de dingen die leuk zijn dat ze kunnen voetballen, met hun vrienden zijn en ze drinkwater krijgen. De minder leuke dingen waren dat het eten eenzijdig is(ben ik mee eens) en de toiletten vies zijn. Er waren ook nog een hoop andere dingen, maar dan gaan we morgen kijken wat we er mee kunnen doen. Het einde van de dag werd afgesloten met een dansbattle. Heel hilarisch om te zien!

Op kamp met Sokolo!

Vandaag is de dag aangebroken om naar het kamp te gaan. Acht dagen lang gaan we met vier teams naar een school buiten Kampala om heel veel te voetballen. Natuurlijk weet je in Oeganda nooit iets zeker. Ook deze keer, want we moesten eerst nog even zien of we genoeg geld kregen om het toernooi en het vervoer te kunnen betalen. Ieder kind moest zo'n 7 euro betalen voor het kamp. Een enkeling heeft dat bedrag volledig betaald, maar alsnog hadden we wel genoeg om te gaan. Gelukkig maar, want ik keek er al heel lang naar uit! Uiteindelijk reden we om 1 uur weg uit Kawempe op weg naar het dorpje. We gingen met een busje zo groot als een bestelbusje in Nederland. In Oeganda genoeg om zo'n 40 mensen erin te krijgen! Gezellig was het ook zeker, met wat muziek op ging iedereen natuurlijk gelijk los. Heel leuk om te zien. Het dansen zit gewoon in hun bloed. Elke keer wanneer er muziek te horen is gaat iedereen gelijk los en dan maakt leeftijd echt niet uit. Het lijkt hier wel alsof kinderen nog eerder kunnen dansen dan lopen. Na een rit van zo'n twee uur kwamen we aan op bestemming. Het kamp is op een grote school van de overheid. De locatie is heel mooi. Het is een open vlakte in een bebos gebied, ook is het heuvelachtig wat het uitzicht mooi maakt. Kortom een perfecte locatie voor een leuk kamp! Gelijk bij aankomst gingen we naar de screening. Daarbij wordt de leeftijd van de spelers bepaald door de organisatoren. Ik was er inmiddels mee bekend, omdat ik vorige keer bij de screening op ons toernooi aan de andere kant stond. Na de screening kregen we ons lokaal aangewezen waar we de komende week zouden gaan slapen. Tegen alle verwachtingen in stonden er gewoon bedden in het lokaal. Erg luxe. Helaas niet genoeg, dus moeten we wel met zijn tweeën in een bed. Later bleek dat er ook een tekort aan lokalen is op het terrein, dus kwamen er nog twee teams intrekken. Dat betekent dat we met zo'n 50 kinderen in één klaslokaal slapen! Na het terrein een beetje ontdekt te hebben gingen we met alle spelers Hollandse leeuwen spelen. Dan staan er een paar spelers in het midden van het veld en moeten de andere spelers naar de overkant rennen zonder gepakt te worden. De kinderen kenden dit spel nog niet, dus aan het begin was het even wennen, maar ze vonden het gelijk al geweldig.

Ik hoor al de hele week van de coaches: "We are going to suffer". Soms is er namelijk niet genoeg geld voor drinkwater en eten, daarnaast slaap je ook heel weinig en heb je ook constant drukte om je heen. Gelijk merkte ik wel al wat ze bedoelde. De hele dag had ik namelijk nog niet gegeten en dat begon ik wel te voelen. Voordat we gingen eten, wat we wel krijgen van de organisatie, gingen we onszelf nog wassen. Dat was nog wel een hele uitdaging, aangezien we door de bush bush naar de wasplek moesten en het al helemaal donker was. Het wassen was wel even lekker verfrissend en ook wel een besef momentje toen ik buiten op kamp in Oeganda, in het donker, in mijn onderbroek een paar flessen water over me heengooide. Daarna gingen we eten. Dat was wel even nodig. Zoals gewoonlijk in Oeganda eet je dan bonen met posho. Verder in de avond ben ik nog met Raymond naar een meeting geweest voor de coaches om het programma van morgen te krijgen en nu lig ik in mijn bed terwijl om me heen van alles en nog wat gaande is de blog te schrijven om daarna heerlijk te gaan slapen. Op naar morgen!

Kerst in Oeganda

Kerst begint er nu echt aan te komen. Zondag ben ik zoals gewoonlijk naar de kerk gegaan. Nu ook met twee andere oud-vrijwilligers die terug zijn gekomen. Eentje van hen heeft ook bij mijn voetbalproject gewerkt, dus het was leuk om haar te ontmoeten. Ze heeft ook nog een laptop meegenomen. De dag voordat zij vertrok hebben we namelijk, met dank aan Wim, een laptop naar haar toe kunnen brengen. Als verrassing gaan we die laptop binnenkort aan hem geven. Dit zorgt er namelijk weer voor dat we een stapje dichterbij de Computer Hub komen. Deze laptop kunnen we gebruiken om computerlessen te geven aan kinderen en jongeren van de buurt.

Na de kerk hebben we wat rustig aan gedaan en hebben we nog gegeten bij een café dichtbij ons appartement. Alleen niet te veel want in de avond gingen we naar een Aziatisch restaurant met Lennie en Isaac. Ik heb gekozen voor een Indiaas gerecht. Dat was erg lekker! Naast ons kwam ook een man zitten met zijn dochter. Toen we aan het praten waren had hij door dat we uit Nederland kwamen. Hij vertelde namelijk dat hij vroeger een Nederlandse docent heeft gehad. Het grappige is dat heel veel mensen wel iets over Nederland weten. Allereerst leert iedereen de geografie van Nederland. Ook hoor ik van veel kinderen dat ze weten dat we goede boeren hebben en iets met water. Ik heb ook al met best een aantal mensen gesproken die iets met Nederland hadden. Zo was er een hockeyer die voor Kampong had gespeeld, Joshua Cheptegai die bij een Nederlands hardloopteam zit, iemand die in Delft gestudeerd heeft en de moeder van een voetbaltrainer die in Nederland woont. Het is toch wel heel grappig om te zien dat overal waar je komt je toch Nederland terug ziet komen. Dit zijn namelijk nog maar een paar voorbeelden, maar ik kom regelmatig wel iets of iemand tegen die iets met Nederland heeft. Toen we lekker hadden gegeten riep opeens een kind dat ook aan het eten was mijn naam. Ik was erg verbaasd, omdat ik hem niet herkende. Bleek dat ik hem een keer op een school getraind had, erg toevallig!

De volgende dag zijn we op kerstdag na de kerk naar Raymond gegaan om kerst te vieren. Voor mij was het ook de eerste keer om bij hem thuis te zijn. Hij had tegen me gezegd dat hij geen stoelen heeft, dus dat we buiten op de grond gaan zitten. Ik kwam dus niet met hele lage verwachtingen, maar gelukkig was hij daar niet serieus over en konden we wel binnen zitten en ook nog op een bank. We gingen met de vier vrijwilligers ernaartoe. Naast Raymond waren ook zijn vrouw, kind en de drie coaches er. Heel gezellig! Het eten was al klaar toen we aankwamen, dus konden we gelijk gaan eten. Zijn vrouw had echt heel erg lekker gekookt. We aten rijst, matoke(banaan), aardappel, groenten en kip. Raymond wou me ook een filmpje laten zien van het slachten van de kip, die zijn kind had gemaakt. Ik zou eigenlijk ook tijdens het kerstfeest op zondag een kip slachten, maar omdat er geen geld was voor het feest was dat niet doorgegaan. Na het eten hebben we de appel crumble gegeten die we hadden gemaakt. Voor de rest hebben we spelletjes gedaan, films gekeken(wat typisch Oegandees is) en veel gepraat. Kortom, een andere maar zeker geslaagde kerst.