Vandaag is de dag aangebroken om naar het kamp te gaan. Acht dagen lang gaan we met vier teams naar een school buiten Kampala om heel veel te voetballen. Natuurlijk weet je in Oeganda nooit iets zeker. Ook deze keer, want we moesten eerst nog even zien of we genoeg geld kregen om het toernooi en het vervoer te kunnen betalen. Ieder kind moest zo'n 7 euro betalen voor het kamp. Een enkeling heeft dat bedrag volledig betaald, maar alsnog hadden we wel genoeg om te gaan. Gelukkig maar, want ik keek er al heel lang naar uit! Uiteindelijk reden we om 1 uur weg uit Kawempe op weg naar het dorpje. We gingen met een busje zo groot als een bestelbusje in Nederland. In Oeganda genoeg om zo'n 40 mensen erin te krijgen! Gezellig was het ook zeker, met wat muziek op ging iedereen natuurlijk gelijk los. Heel leuk om te zien. Het dansen zit gewoon in hun bloed. Elke keer wanneer er muziek te horen is gaat iedereen gelijk los en dan maakt leeftijd echt niet uit. Het lijkt hier wel alsof kinderen nog eerder kunnen dansen dan lopen. Na een rit van zo'n twee uur kwamen we aan op bestemming. Het kamp is op een grote school van de overheid. De locatie is heel mooi. Het is een open vlakte in een bebos gebied, ook is het heuvelachtig wat het uitzicht mooi maakt. Kortom een perfecte locatie voor een leuk kamp! Gelijk bij aankomst gingen we naar de screening. Daarbij wordt de leeftijd van de spelers bepaald door de organisatoren. Ik was er inmiddels mee bekend, omdat ik vorige keer bij de screening op ons toernooi aan de andere kant stond. Na de screening kregen we ons lokaal aangewezen waar we de komende week zouden gaan slapen. Tegen alle verwachtingen in stonden er gewoon bedden in het lokaal. Erg luxe. Helaas niet genoeg, dus moeten we wel met zijn tweeën in een bed. Later bleek dat er ook een tekort aan lokalen is op het terrein, dus kwamen er nog twee teams intrekken. Dat betekent dat we met zo'n 50 kinderen in één klaslokaal slapen! Na het terrein een beetje ontdekt te hebben gingen we met alle spelers Hollandse leeuwen spelen. Dan staan er een paar spelers in het midden van het veld en moeten de andere spelers naar de overkant rennen zonder gepakt te worden. De kinderen kenden dit spel nog niet, dus aan het begin was het even wennen, maar ze vonden het gelijk al geweldig.

Ik hoor al de hele week van de coaches: "We are going to suffer". Soms is er namelijk niet genoeg geld voor drinkwater en eten, daarnaast slaap je ook heel weinig en heb je ook constant drukte om je heen. Gelijk merkte ik wel al wat ze bedoelde. De hele dag had ik namelijk nog niet gegeten en dat begon ik wel te voelen. Voordat we gingen eten, wat we wel krijgen van de organisatie, gingen we onszelf nog wassen. Dat was nog wel een hele uitdaging, aangezien we door de bush bush naar de wasplek moesten en het al helemaal donker was. Het wassen was wel even lekker verfrissend en ook wel een besef momentje toen ik buiten op kamp in Oeganda, in het donker, in mijn onderbroek een paar flessen water over me heengooide. Daarna gingen we eten. Dat was wel even nodig. Zoals gewoonlijk in Oeganda eet je dan bonen met posho. Verder in de avond ben ik nog met Raymond naar een meeting geweest voor de coaches om het programma van morgen te krijgen en nu lig ik in mijn bed terwijl om me heen van alles en nog wat gaande is de blog te schrijven om daarna heerlijk te gaan slapen. Op naar morgen!