Daar ben ik dan! Inmiddels ben ik al 2 dagen in Nederland en ben ik alweer gewend aan het Nederlandse leven. Ik heb alweer bijgeslapen en alle foto’s geordend. Om de reis met de blog ook goed af te sluiten zal ik nog wat vertellen over de laatste dag in Oeganda.

De laatste nacht had ik heel erg slecht geslapen. Ik had me namelijk voorgesteld om vroeg te gaan slapen, zodat ik de laatste dag nog een soort van fris was. Dat is niet gelukt. Ik kon namelijk vier uur lang niet slapen. Ook werd ik heel erg vroeg wakker, waardoor het een kort nachtje werd. Vandaag was het plan om langs twee scholen te gaan om een contract te ondertekenen voor het voetbalprogramma op deze scholen, hierdoor zou ik alles hebben afgesloten wat ik ben begonnen. Toen ik echter bij Sokolo aankwam vertelde Raymond me dat vandaag alleen in het teken van het afscheid zou staan. Ik heb nog geprobeerd om wel naar de scholen te gaan, maar uiteindelijk vond ik het prima. Hij zou het later namelijk regelen. Allereerst heeft Raymond me geïnterviewd over mijn periode bij Sokolo. Daarna heeft hij me een certificaat overhandigd. Daarop stond dat ik heb deelgenomen aan het project als vrijwilliger. Heel erg leuk! Toen ik nog een korte speech heb gedaan voor alle kinderen ben ik één voor één met ze op de foto geweest. Terwijl de spelers ook over mij geïnterviewd heeft het meisjesteam van Sokolo me een brief en een fles met mijn naam er op gegeven. De interviews die afgenomen zijn gaat hij later editen, waarna hij ze in een lange video gaat stoppen. De video krijg ik als het goed is in één van deze dagen, dus daar ben ik nog erg benieuwd naar.

Volgens de traditie bij Sokolo werden er twee rijen gemaakt, waartussen ik doorheen moest lopen. Hierna was het dan echt afgelopen. Op de boda boda ben ik weer terug naar huis gereden. De rest van de tijd heb ik eigenlijk gewacht tot ik werd opgehaald door Isaac, die me naar het vliegveld ging brengen. Eerst natuurlijk afscheid nemen van de vrijwilligers die in het huis zaten.. Het was deze keer een totaal ander vliegveld dan vorige keer. Kennelijk was dit vliegveld nog maar een week of twee geopend. Dat zag je, want in tegenstelling tot het vliegveld waar ik aankwam was dit erg groot en luxe. Dat betekent niet dat alles heel professioneel gedaan werd. Mijn bagage was namelijk te zwaar. Normaal moet je dan extra geld betalen, maar met een handig trucje om tussen het wegen van de handbagage en bagage spullen heen en weer te verplaatsen konden we de kosten ontwijken. De man wees me er wel de hele tijd op dat ik het snel moest doen, omdat het niemand het mocht zien. Toen alles geregeld was fluisterde hij in mijn oor dat we het achter alle beveiliging het wel zouden afhandelen. Even later kwam hij naar me toe en vroeg hij om geld. Gelukkig was ik al overal doorheen en had ik geen geld meer, dus had hij pech. Wel hilarisch om dit nog op het laatst mee te maken.

Om 00:30 Oegandese tijd vloog ik naar Brussel toe en na een vlucht van 8 en een half uur kwam ik om 7:00 Nederlandse tijd aan. Daar stonden mijn ouders en zusjes op me te wachten, echter duurde het nog even omdat ik nog een uur op mijn bagage moest wachten. Maar dan om 8:00 konden we elkaar na 4 maanden weer zien! Na een rit van 3 uur was ik ook weer thuis in het mooie Amersfoort. Het was opeens verdacht rustig en er was niemand op straat, maar voor de rest voelde het wel weer als thuis. Dat betekent het einde van de reis!

Ik kijk neer op een enorm mooie tijd, waarin ik heel erg veel heb beleefd en ook alles gedaan wat ik wou doen. Van raften op de Nijl tot het bouwen van een Computer Hub, ik heb het allemaal gedaan. Het voelt daarom ook wel weer goed om na zo'n lange tijd naar huis te gaan. Hopelijk is het niet de laatste keer dat ik naar Oeganda ga en dat ik denk ik ook niet, omdat mijn familie ook wil zien waar ik ben geweest. Dus Oeganda, tot snel!