Ik heb het met Rebecca erover gehad wat ik allemaal kan doen. Nu is er een hele ambitieuze jongen in het kindertehuis die profvoetballer wil worden. Rebecca wou daarom graag dat ik voetbaltraining ga geven aan de kinderen op het kindertehuis en dan in het bijzonder voor hem. Dat doe ik natuurlijk al te graag. Gister had ik al een kleine training gegeven, maar vandaag zouden we een wat langere training doen met de andere jongens van het dorp, waar we overigens zondag een wedstrijd tegen gaan spelen. Om drie uur hadden we afgesproken op het veld van een school dichtbij. Daarvoor heb ik nog met de andere kinderen buskruit gespeeld op het terrein. De kinderen kenden het nog niet, dus dat was erg grappig. De andere jongens waren tijdens verstoppertje op het land bomen aan het planten. Iedereen heeft hier namelijk een taak om te doen. Sommige werken in de tuinen, anderen in de keuken en weer andere maken schoon. Toen iedereen terug was hebben we alle slippers en muggennetten uitgedeeld. Veel kinderen liepen op kapotte slippers, dus konden ze het wel gebruiken. Voor de lunch hebben we nog een twee-tegen-twee toernooitje gehouden. De lunch bestond uit aardappelpuree, bonen, rijst en ei. Heel erg lekker. Na het eten was het ook al tijd om naar het trainingsveld te gaan. Langs alle huisjes en door de tuintjes heen liepen we ernaartoe. Op het veld waren al wat kinderen aan het spelen, alleen de jongens van het andere team waren er nog niet. Toen zijn we met de ‘’Awaka Giants``, de naam van hun team, begonnen aan de training. We hebben een paar passingsoefeningen gedaan en we eindigde met een partij. Inmiddels begon het ook al te schemeren, dus gingen we weer terug naar huis. Na het avondeten heb ik nog veel gepraat met Rebecca over de verhalen van de kinderen. Veel van de 40 kinderen zijn familie van elkaar. Hun ouders zijn allemaal overleden of weggegaan, waardoor ze bij hun grootmoeder leefden. Rebecca liet me ook filmpjes en foto’s zien van de kinderen toen ze voor het eerst bij de grootmoeder kwamen met eten. De kinderen waren daar nog een stukje kleiner, maar je zag wel wie iedereen was. Ze vertelde dat toen ze daar kwam de grootmoeder niet kon geloven dat iemand eten meenam. De kinderen hadden namelijk zo weinig eten dat ze toen de pitten van het jackfruit opaten die achter werden gelaten. Dan is het heel mooi om te zien dat er in twee jaar zoveel veranderd is. De dag werd afgesloten door de kinderen met een aanbidding en gebed. Ook mooi om mee te maken!