Het is een tijdje geleden, maar ik wou toch nog wat schrijven over het kamp. De een na laatste dag was alleen een iets mindere dag qua voetbalresultaten. De onder 14 speelden de eerste wedstrijd. Ze waren de hele wedstrijd een stuk beter, maar toch kregen we aan het eind van de wedstrijd de 1-1 tegen, dus gingen we weer naar de penaltyserie. De eerste 2 penalty’s misten we, terwijl de tegenstander ze alle twee scoorden. Toen leek het eigenlijk al gedaan, maar de volgende twee penalty’s was het andersom. Wij scoorden toen twee goals en de tegenstander misten er twee door geweldige reddingen van onze keeper. Helaas scoorden zij wel de laatste penalty en misten wij er nog één, waardoor we uit het toernooi lagen. Erg jammer voor de spelers, want ze waren en zijn nog steeds voor meer dan 10 wedstrijden ongeslagen. De volgende wedstrijd speelden we met de onder 12, het team waartegen we speelden was alleen een stuk beter. We verloren de wedstrijd met 3-0, een enorme teleurstelling voor veel spelers. Om een halve finale te verliezen is natuurlijk nooit leuk. Wel hebben we de spelers laten weten dat ze echt heel goed hebben gespeeld en ver zijn gekomen. In de middag was de sfeer ook wel wat minder. Uiteindelijk kwamen de spelers ook wel tot het besef dat verliezen er ook bij hoort. Toch vond ik het na 7 dagen kamp nu ook wel genoeg geweest. In de avond hebben we na het eten nog een ‘’Engels battle`` gehad. Veel spelers moeten namelijk lachen als iemand een Engelse fout maken, dus nu hadden we bedacht om tegen elkaar te battllen om te kijken wie het beste Engels kan. De jongens gingen dan gewoon met elkaar praten totdat iemand een fout maakte. Als dat gebeurde ging iedereen helemaal los natuurlijk, heel hilarisch. Het leuke op zo’n kamp is dat ik alle spelers heel goed leer kennen. Met eigenlijk iedereen heb ik wel kunnen praten. Vooral met de oudere jongens die als begeleiding meegingen heb ik heel veel gepraat en gelachen. Ook kom ik nog steeds heel veel nieuwe dingen te weten over het leven in Oeganda, het ene wat aangenamer dan het andere. Waar ik ook steeds meer achter kom is dat de jongens hier eigenlijk gewoon hetzelfde zijn als in Nederland. Ze praten over hetzelfde, stoeien, lachen om hetzelfde en spelen dezelfde voetbalspelletjes. Het grootste verschil is dat in Nederland we geld hebben en hier wat minder. Dat betekent dat ze hier minder luxe gewend zijn. Door zo’n kamp kan ik ook zelf ondervinden hoe het hier een beetje gaat. Ongeveer het enige wat ik namelijk heb gegeten die 8 dagen is posho(gemaakt van meel en water) en bonen. Ook heb ik nog een klein pannenkoekje gehad en een paar stukjes fruit, maar voor de rest was dit wel mijn dieet. Ook was er geen douche om je te wassen en zag de wc er ook iets anders uit dan in Nederland. Geweldig om dat dan ook zelf mee te maken! De laatste dag hebben we gebruikt om de finale te bekijken, die overigens het team waar we tegen hadden verloren heeft gewonnen. Ook hebben we al onze kleren gewassen met de hand en zijn we daarna weer terug gereden naar Kampala. Dat was nog even uithouden, aangezien we weer helemaal op elkaar gepropt zaten in bus. Toen we terug kwamen op het veld van Sokolo konden we terug kijken op een geweldige week, waarin we zoveel mooi momenten beleefd. Misschien was het verlies nog steeds wel jammer voor veel spelers, maar dit gevoel had denk ik wel de overhand. Raymond heeft het kamp hiermee ook afgesloten. Toen ik thuis kwam hebben we eten besteld, heb ik een warme douche genomen en ben ik gelijk gaan slapen. Dat was wel even genieten! De volgende dag heb ik ook nog rust genomen, maar zaterdag gingen we alweer van start. In de ochtend heb ik de jongens training gegeven en daarna ben ik met Raymond naar het centrum geweest. Met het geld dat ik heb ingezameld heb ik namelijk al een website gemaakt, maar we gaan nog veel meer doen. Allereerst ga ik een fotocamera kopen. Hiermee kunnen we natuurlijk mooie foto’s en video’s maken die we op de sociale media van Sokolo kunnen plaatsen, maar de camera kunnen we ook voor betaalde klussen gebruiken. Er zijn namelijk niet heel veel mensen met een camera, maar wel veel mensen die mooie foto’s willen. Dit is voor Raymond en heel Sokolo een goede bron om wat geld binnen te krijgen. Nu krijgt Raymond namelijk zijn geld van overal en nergens. Dit zorgt zowel bij Sokolo als thuis voor wat problemen. De bosmaaier die we gaan kopen is eigenlijk voor hetzelfde doel. Momenteel geeft Raymond redelijk wat geld uit om het gras te laten maaien. Door de bosmaaier kan hij of de coaches het gras nu zelf maaien. De coaches die momenteel allemaal vrijwillig werken kunnen de bosmaaier bovendien gebruiken voor verschillende klussen, waardoor coaches wat geld kunnen verdienen. De andere spullen die we gaan kopen zijn de bureaus, stoelen en kluis. Dit gaan we allemaal gebruiken voor de Computer Hub. De Computer Hub moet ervoor gaan zorgen dat kinderen van de Sokolo Academie kunnen leren hoe ze een computer moeten gebruiken. Zeker met het oog op de toekomst is dit erg belangrijk in Oeganda. Voor veel banen heb je namelijk wel een basiskennis nodig over een computer. Dit hebben de meeste kinderen en jongeren helemaal niet, dus ik hoop dat we op deze manier daar iets aan kunnen doen. In de aankomende weken dat ik er nog ben wil ik proberen de Computer Hub helemaal opzetten, zodat als ik weg ga ze al kunnen beginnen. Ik ga daarom een extra huisje huren, waarin we alles kunnen neerzetten. Een oud-vrijwilliger komt ook nog terug met twee laptops en oom Bert heeft twee laptops kunnen geven, waardoor we al vijf laptops hebben. Raymond weet dit alleen nog helemaal niet, dus dat wordt erg leuk om hem te verrassen. Met de bureau’s en de stoelen hebben de kinderen ook een plek om te leren achter de computer en in de kast, die op slot kan, kunnen we de spullen opbergen. Allereerst zijn we een aantal camerawinkeltjes afgegaan. De meeste winkels gaven echter een te hoge prijs aan. Toen ik zei dat ik voor een keertje wel achter kon blijven, zodat Raymond alleen kon gaan gaven ze een redelijke prijs voor de camera. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat ze de camera achter zouden houden en we dan maandag terug zouden komen op de camera eventueel te kopen. Na de camera zijn we naar de plek gegaan om stoelen te kopen. Het grappige is dat in het centrum alles zijn eigen plekje heeft. Dat betekent dat alle winkeltjes met plastic spullen bij elkaar zitten, heel handig. Na wat winkeltjes af te zijn gegaan hebben we een goede deal kunnen maken. Namelijk 5 euro per stoel. Na de stoelen zijn we naar de andere kant van het centrum gelopen om de bosmaaier te kopen. Toen we om de prijs vroegen zei de vrouw dat het 900 000 shilling kost. Dat is zo’n 225 euro. Na een half uur te hebben geonderhandeld hebben we de bosmaaier voor 500 000 Shillings kunnen krijgen. Dat is zo’n 125 euro. Ze had dus al erg hoog ingezet, maar Raymond zei nu dat we wel een redelijke prijs hebben kunnen krijgen. Nu hebben we dus al de stoelen, de bosmaaier en de camera. Op maandag hebben we nog de kast proberen te kopen. Wat we zochten was alleen eigenlijk nergens te vinden. Gelukkig kwamen we via via bij een winkeltje die precies hadden wat we wilden. Natuurlijk moesten we wel nog even onderhandelen om de prijs. Dat vind ik erg leuk, alleen is het hier wel iets lastiger, omdat als ze een ‘’Mzungu`` zien gelijk de prijs omhoog gooien. Toen we alles afgehandeld hadden hebben we een trycycle gehuurd om alle spullen op te halen en naar Sokolo terug te brengen. Ik had een zitje op de zijkant van de motor en Raymond zat achterin de bak. Na de boda, taxi, bus, auto en het vliegtuig was dit ook weer een bijzondere ervaring in Oeganda. Toen we terug kwamen rijden zaten al wat kinderen ons op te wachten om de nieuwe spullen te bekijken. Toen we alles geïnstalleerd hadden kwam ook Frank nog op het project. Hij was vrijdag al aangekomen met zijn dochter, maar nu kwam hij voor het eerst bij het project. Hij had ook nog wat ballen en shirts meegenomen, dus het was één groot feest. Op dinsdag hebben we na alle trainingen nog een paar foto’s gemaakt met de spullen en alle spelers van Sokolo. Ook kwam gelijk de eigenaar van het huisje dat ik ga huren. Raymond en de eigenaar zijn er vrij snel uitgekomen over de prijs. Nu gaat de eigenaar nog wel een nieuw dak installeren en de muren schilderen. Daarna schilderen wij het nog in de goede kleur en kunnen we alle spullen erin zetten. Het gaat dus nu allemaal in een stroomversnelling, zeker omdat ik bijna weg ga. De verbouwing van het huisje ga ik alleen niet zien, omdat ik vanaf aankomende vrijdag voor 12 dagen naar een kindertehuis ga. Als ik terug kom naar Kampala is als het goed is alles af in het huisje, zodat we op één van de laatste dagen van mijn verblijf in Oeganda de Computer Hub kunnen openen!