De vierde dag van het kamp en de laatste dag van het jaar begon weer lekker vroeg. Om zeven uur werden gewekt. Na de porish naar achter te hebben gewerkt kregen we het programma van de dag door. Het team dat ik coach speelde al om half 9. Vanochtend had het ook geregend, wat betekent dat het veld erg slecht was. De wedstrijd ging wel erg goed, alleen hadden we net zoals met de rest van het kamp moeite met scoren. Uiteindelijk wonnen we wel met 2-0, waardoor we de eerste in de groep zijn. Voor het middageten hadden we nog twee wedstrijden, waarvan we er een wonnen en een gelijkspeelden. Tussendoor ging ik nog even terug naar het klaslokaal. Toen ik er aankwam was er veel aan de hand. De coach van het andere team in het lokaal was van alles en nog wat aan het schreeuwen. Kevin, een coach die mee is, vertelde me dat de coach de spelers gaat straffen omdat ze een kind hadden geslagen. Het straffen ging dan ook op de Oegandese manier. Alle kinderen moesten om de beurt op hun knieën gaan voor de coach, waarna de coach hen met een stok sloeg. Bij sommigen kinderen ging dat zo ver dat ze huilend wegkropen. Ik wist van verschillende verhalen dat het regelmatig gebeurt dat kinderen worden geslage, maar ik had het zelf nog nooit gezien. Om dat dan nu zo te zien is echt heel bizar. Bovenal vind ik het heel erg triest dat je als coach je zo gedraagt. Als ik er alleen met Oegandesen over praat vinden ze het de normaalste zaak van de wereld. Na de lunch hadden we nog twee wedstrijden te spelen, waarvan we er één wonnen en één verloren. Na de laatste paar wedstrijden was het inmiddels al half 6. Het plan was wel nog om boven op de heuvel te klimmen, dus gelijk na de laatste wedstrijd kleedden iedereen zich snel om en gingen we naar de berg toe. Via wat bospaadjes kwamen we boven op de berg. Het klimmen was het zeker waard, want je zag heel mooi de velden waar we op spelen. Bovenop hebben we een aantal mooi foto's gemaakt met de groep en heeft Raymond een speech gehouden over hoe het jaar 2023 is verlopen en wat ieder voorzich wil doen in 2024. Samen met de plek maakte dat het een heel mooi moment. Toen we terug kwamen van de klim was het donker geworden en waren wat spelers de borden gaan afwassen. Terwijl wij zaten te eten kwam er een jongen schreeuwend binnen rennen met een gebroken arm. Het zag er heel ernstig uit, omdat er halverwege zijn arm er een grote knak in zat. Raymond heeft gelijk zijn arm weer goed gezet, wat natuurlijk met luid geschreeuw ging. Snel hebben we een arts gebeld en die wist met een paar stokjes en verband het weer redelijk aan elkaar te knutselen. Wel ging Raymond naar een specialist toe, alleen was hij er niet, waardoor ze daar met zijn tweeën blijven slapen om morgenochtend behandeld te worden. Dat betekent dat ik het nu een beetje moet gaan regelen tot morgenochtend. De spelers waren allemaal naar de disco toe die voor oud en nieuw georganiseerd werd. Ik heb daar ook nog even gekeken. Er werden dansbattles gehouden tussen kinderen terwijl er nog een paar honderd kinderen keken. Toen kinderen begonnen te schreeuwen dat ze mij in een dansbattle wouden zien vond ik het wel weer genoeg geweest en ben ik weer terug gegaan. Het moet natuurlijk te gek worden:). In het klaslokaal heb ik tijdens het bellen met mijn ouders en zusjes de jaarwisseling gevierd. Heel anders dan normaal, maar wel speciaal.