Edgars Youth Program is een voetbalprogramma opgezet door Edgar. Hij was vroeger profvoetballer en aanvoerder van het nationale elftal van Oeganda. Nu probeert hij dus met Edgars zoveel mogelijk kinderen training geven. Donderdagochtend wou hij met alle voetbaltrainers een meeting houden over hoe we alle spelers tevreden kunnen houden. Ik had hem nog niet eerder ontmoet, maar ik zag gelijk dat het een hele vriendelijke man was. Iets minder was dat hij bijna vier uur lang heeft gepraat. Ik wist al dat de meetings in Oeganda lang konden duren, maar dit had ik niet verwacht. In Nederland zou je namelijk met hetzelfde effect in een kwartier klaar zijn, maar hier lijkt het nodig om alles vijf keer te herhalen. Naja, na de meeting hadden we nog wel een programma voor voetbaltraining. De volgende dag zouden we om 8 uur opgehaald worden door de chaffeur. We gaan namelijk naar Sipi Falls. Een gebied in het Oosten van Oeganda waar verschillende watervallen zijn. 8 uur is het uiteindelijk niet geworden. Door een miscommunicatie waren ze er namelijk pas om 11 uur. Erg Oegandees! Uiteindelijk konden we wel weg wat al heel wat was. Helaas stonden we wel nog een paar uur vast in Kampala. Dat is opzich wel vanzelfsprekend, want als je overdag met de auto gaat sta je altijd vast. Na een rit van zo'n zeven uur kwamen we aan bij ons huisje. Een prachtige plek boven op een berg met uitzicht op de watervallen. Ook kon je heel ver kijken, omdat het gebergte uit het niets begint en het voor de rest helemaal plat is. De volgende ochtend stond ons een lange dag voor de boeg. Na een heerlijk ontbijt met pannenkoeken en fruit begonnen we aan onze hike. In totaal zijn er drie watervallen waar we allemaal langs gingen. Langs verschillende kleine paadjes kwamen we bij de eerste waterval aan. Het kabaal komt steeds dichterbij als je ernaartoe loopt. Als je er eenmaal bent wordt je ook gelijk drijfnat. Na wat foto's te hebben genomen gingen we naar boven waar een heel klein watervalletje was. Daar maakte ik natuurlijk gebruik van om onder te douchen. Al heb ik er niet heel lang onder gestaan, omdat het toch wel heel koud was. Op diezelfde plek stonden ook een paar jongens die een kameleon vast hielden. Voor een euro mochten we hem vasthouden. Met zijn klauwen zet die zich vast in je hand, terwijl hij met zijn ogen alle kanten tegelijk bekijkt. Erg grappig beestje! Tien minuten verder kwamen we bij een stukje waarvan je van een rots af kon springen in het water. De kinderen van de buurt vonden het allemaal erg interessant. Met zijn drieën zijn we dus van de rots afgesprongen, wat nog wel een dingetje was omdat het erg glad was. Na weer opgedroogd te zijn gingen we naar de tweede waterval. Deze was een stuk krachtiger, dus toen we wat dichterbij kwamen spoot al het water recht op ons af. Ook hier was het uitzicht weer bijzonder mooi, zoals eigenlijk het hele weekend. Met drijfnatte kleren liepen we weer langs de huisjes, koeien, geiten, kippen en natuurlijk veel kinderen. Na een uurtje lopen kwamen we aan bij de laatste waterval van de drie. Alleen deze gingen we op een wat andere manier bekijken. We gingen namelijk abseilen! De meiden die twee weken eerder waren gegaan hadden ons al verteld dat we dat moesten doen, dus dan gaan we ook. Het vette was dat het zo'n 110 meter hoog was en maar 10 meter van de waterval af. Voor mij waren in dit geval de hoogtes niet zo een ding, maar meer dat het in Afrika is en het dan nooit helemaal weet. Al leek het natuurlijk wel erg veilig. Eerst ging Kees Jan en daarna gingen Stefan en ik tegelijkertijd. Je moest natuurlijk helemaal naar achter leunen, wat erg tegen je natuur in gaan. De eerst twintig meter liepen we tegen de rotsen aan naar beneden en de rest hingen we gewoon echt in de lucht. Bij de rotsen heb ik ook nog kunnen swingen door je hard af te zetten van de rots. Soms kwam ik wel zo'n 4 a 5 meter van de rots af, terwijl je ook naast de waterval hangt. Aan het einde probeerden er ook nog een paar ons te vertellen dat we op zijn kop moesten hangen. Toen ik het begreep heb ik dat ook nog gedaan, heel vet. Al voelde het teugje iets minder betrouwbaar, omdat die dan niet meer zit zoals die hoort. Wat we naar beneden hebben geabseild moesten we natuurlijk ook weer naarboven. Dit was ook nog een behoorlijke klim, al leek het voor de Oegandese helemaal niks. Het was echt een onvergetelijke ervaring, zeker omdat het op deze plek was. Voor mijn gevoel leek het inmiddels al wel 5 uur, omdat we al zoveel hadden meegemaakt, maar het was nog maar half 2. Dus toen we een goede lunch naar binnen hadden gewerkt gingen we nog naar een bar toe om de voetbalwedstrijd Manchester city tegen Liverpool te kijken. Al leek het niet echt op een bar zoals je die in Nederland zou voorstellen. Het was namelijk een een hele donkere krot in een steegje, waarvan als je het niet weet je het niet kan vinden. Wel was het aardig vol. Super grappig. De wedstrijd is geëindigd in 1-1 met een late goal voor Liverpool, dat voor veel mensen een opluchting was. Na de voetbalwedstrijd gingen we door naar een uitzichtpunt voor de zonsondergang. Hier kon je eigenlijk vanaf alle kanten het land zien. Super mooi! Ook waren er veel kinderen aan het spelen. Dat zorgde nog wel voor een benauwde situatie. Ze waren namelijk met een flesje aan het voetballen, maar die werd over de rots heen geschopt. Toch wouden de kinderen het flesje terug, dus klommen ze een stukje naar beneden op de rand van de afgrond om het flesje op te halen. Na een paar goeie plaatjes te hebben geschoten en de zon onder was gingen we na een lange dag weer terug naar ons huisje om avond te eten en te gaan slapen. Maar dat bleek toch heel anders te gaan. Het avondeten was nog niet klaar, dus zaten we nog even op de bank te wachten. De gids van ons zat naast me en die zij dat tegenover een hele bekende hardloper zat. Dus ik opzoeken. En ja hoor, tegenover ons zat de regerend Olympisch kampioen op de 10000 meter. Ook is hij een wereldrecordhouder op de 5km en 10km. Kortom, de bekendste sporter van Oeganda. Ik had al een keer gehoord dat hij en een paar andere hardlopers uit deze regio komen, maar dat hij dan nu tegenover ons zit is wel heel erg toevallig. Alleen het wordt nog gekker. Hij zat namelijk met nog een hoop bekenden van hem en een van hen was jarig. Ze gingen haar verjaardag dus hier vieren, alleen zaten wij daar dus midden in. Gelukkig is dat voor hun geen probleem, want hij vroeg gelijk of wij het mee wouden vieren. Dat wouden we wel natuurlijk! Eerst deed iedereen een voorstelrondje. Ik weet niet of dat voor ons was, maar dat zou best kunnen. Daarna gingen we een spelletje doen met een propje. We moesten namelijk het propje doorgeven en wanneer het propje in je handen is wanneer de muziek stopt dan moet je dansen. Daarna gingen we met zijn allen een soort typische Oegandese dans doen. Dan is het toch wel heel erg grappig om een regerend Olympisch kampioen te zien dansen in een hele simpele verjaardag waar je zelf ook aan deelneemt. Eigenlijk te bizar. Na een stukje taart te hebben gegeten, die overigens erg lekker was, ben ik toch maar eens gaan praten met hem. Gelijk was te zien dat hij een hele gewone man was. Hij vroeg wat door op wat ik had verteld tijdens het voorstel rondje en dat vond hij kennelijk zo interessant dat hij mijn telefoonnummer wou. Toen hij dat vroeg was ik wel wat verbaasd. Zelfs later op de avond nodigde hij ons uit om de volgende ochtend naar zijn trainingscentrum te gaan. Eigenlijk hadden we al wat op de planning, maar zo'n kans kan je natuurlijk niet laten gaan. In de avond besefte we ook eigenlijk pas hoeveel we hadden meegemaakt in maar één dag. Dat merkte ik ook wel, dus ben ik maar vroeg gaan slapen. Zeker met het programma van de volgende dag in mijn achterhoofd. In de ochtend hadden we namelijk afgesproken met Joshua. Om half 10 zouden we bij zijn trainingscentrum meeten. Na een ritje van een half uur hoger de bergen in was er alleen nog niemand te bekennen, dus reden we een stukje terug naar zijn huis, een grote villa. Daar was hij gelukkig wel. Hij zei namelijk dat hij de tijd was vergeten. Met twee auto's gingen we weer omhoog naar zijn baan toe waar hij traint. Daar hebben we een rondje over de baan gelopen en hebben we veel kunnen vragen. Een paar feitjes. Hij zit bij het Nederlandse team nn en heeft ook een Nederlandse trainer, volgende week gaat hij zijn eerste marathon in Valencia lopen, hij is eerste op de 10km geranked van de wereld en hij heeft al vier keer de zevenheuvelenloop van Nijmegen gewonnen. Ook was hij geïnteresseerd in wat wij deden en de Nederlandse atleten die we hebben. Hierna hebben we afscheid genomen en kwamen we na ruim zes uur weer aan in Kampala! Wat een dagen waren dit!