Al snel raak ik steeds meer gewend aan het land en de projecten. Vooral bij het Sokolo Football project ben ik al van alles aan het doen. Dinsdag toen het opeens heel hard begon te regenen zijn we namelijk naar het clubhuis gegaan en hebben we daar van alles besproken. Over een week gaan we bijvoorbeeld het veld gelijk gaan maken in plaats van een training, omdat het veld enorme bulten heeft waar niet op valt te spelen. Raymond heeft ook aan mij de organisatie van de competitie voor de junioren gegeven. Dat is een competitie voor de leeftijden onder 9, onder 12 en onder 14. Elke woensdag voor de onder 9 en 12 en donderdag voor de onder 14 komen 10 teams in de vakantie bij elkaar samen voor de wedstrijddag. Dat betekent dat ik het programma, de regels, de veldindeling, de kosten en brieven ga maken. Een hele onderneming en zeker met het idee dat er op een dag 200 kinderen bij elkaar komen en 30 wedstrijden worden gespeeld. Voor de rest heb ik een duidelijk overzicht gekregen wat de rest van de plannen zijn. Binnenkort komt er bijvoorbeeld ook een Computer hub. Raymond wil dan in een kantoortje naast het clubhuis computerles gaan geven aan kinderen van de community., omdat ook in Oeganda het werken met een computer steeds belangrijker wordt. Bovendien kan het ook voor wat inkomsten zorgen, door geld te vragen aan mensen voor het gebruik ervan of computerles aan scholen te geven. Bij Edgars Youth program is het wel nog wat meer zoeken, omdat het momenteel eigenlijk alleen maar voetbaltraining aan scholen is. Als het goed is kon ik binnenkort nog wat ernaast doen, maar dat zie ik dan wel in de loop van volgende week. Voor de rest wordt ook het leven hier steeds meer normaal, al wordt het gelukkig nooit helemaal normaal, maar steeds meer raak ik aan dingen gewend. Zo is het nu niet meer een verrassing als er iemand over de snelweg loopt, aangezien dat overal gebeurd. Ook voor een hoop andere dingen geldt dat wel hetzelfde. Ook begin ik hier steeds meer mensen te kennen. Voor de ritjes naar werk heb ik een vaste boda boda, we hebben een vast café waar we voetbal kijken en iemand waar we vaak eten halen. Het leuke daaraan is dat je heel makkelijk een praatje kan maken en zo ook de mensen en de cultuur steeds beter leert kennen. Ook gisteravond zijn we weer met de groep vrijwilligers naar het vaste café geweest om het Nederlands elftal te kijken, dus oranje shirtjes aangetrokken en hard het volkslied meegezongen. Want ja, we blijven toch Nederlanders!